رجوع به مرجع تقلید دیگر در مسئله اعراض
آیا در مورد مسئله اعراض از وطن، میتوان به مرجع دیگر رجوع کرد؟
چنانچه در این مسئله تقلید نکرده باشد، میتواند به مرجع معروف دیگری رجوع نماید.
چنانچه در این مسئله تقلید نکرده باشد، میتواند به مرجع معروف دیگری رجوع نماید.
در مورد وطن جدید، چون سابقه سكونت نداشته است ولى در مورد وطن سابق، چون در اين شهر زندگى میکرده و وطنش بوده است، لذا ازنظر عرف هنوز اعراض نكرده است و در اين محل زندگى میکند.
چنانچه برود در وطن قبلی ساکن شود یا لااقل سه ماه در آنجا باشد نماز او کامل است.
اعراض آن است كه مثلاً زندگیاش را از «يزد» به «قم» آورده و گاهى در حدود 5 روز يا 10 روز و امثال آن، رفتوآمد دارد يا مثلاً سالى يك ماه در شهرش میماند ولى زمانى كه از او میپرسند قصد دارى در اين مكان زندگى مستمر داشته باشى میگوید: «نه قصد زندگى ندارم» ولى قطع رابطه هم نمیکند، اين اعراض است، اعراض از زندگى مستمر.
هرگاه انسان در محلی زندگى میکرده و وطن او بوده، چنانچه ازآنجا اعراض كند، يعنى ديگر قصد نداشته باشد در آنجا زندگى كند، هرچند گاهى بهعنوان مسافرت و ديدار بستگان و دوستان به آنجا برود، نمازش در آنجا شكسته است، خواه در آنجا ملكى داشته باشد يا نه و خواه اقوام و بستگانش در آنجا زندگى كنند يا نكنند، مگر اينكه قصد كند در آنجا ده روز بماند یا در سال، سه چهار ماه در آنجا اقامت داشته باشد. همچنين اگر انسان غير از وطن اصلى خود جاى ديگرى را براى زندگى انتخاب كند و شش ماه يا كمتر و بيشتر در آنجا بماند بعد، ازآنجا اعراض نمايد نمازش در آنجا شكسته است، خواه ملكى در آنجا داشته باشد يا نه.
كسى كه از وطنش صرفنظر كرده و میخواهد وطن ديگرى براى خود انتخاب كند بايد در مسافرت نماز را شكسته بخواند، مگر آنكه سفرش طولانى شود و جزء افراد خانه بدوش حساب شود.
اگر تصمیم داشته باشد که مثلاً 5 سال بازنگردد، اعراض حاصل میشود و گاهی عمل در حکم نیّت است، مانند جایی که این مدّت را بازنگشته است؛ هرچند تصمیم به اعراض نداشته است ولی اعراض عملی ثابتشده است.
درصورتیکه زن قصد تبعيت از شوهر را در محل سکونت داشته باشد و زوج قصد رفتن به وطن زوجه را جهت سکونت مستمر نداشته باشد، نماز زوجه در وطن سابقش شکسته است مگر اينکه پس از ازدواج بهطور متوسط سالانه 3 يا 4 ماه در آنجا سکونت داشته باشد.
هرگاه قصد بازگشت به وطن سابق را جهت سكونت مستمر داشته باشد نماز کامل و روزه صحیح است، ولى اگر عملاً مدّت طولانى گذشته (مثلاً پنج سال) و هنوز بازنگشته، اعراض عملى حاصلشده و نماز و روزهاش در آنجا شكسته است. البته چنانچه سالی سه الی چهار ماه، هرچند بهصورت پراکنده در آنجا سکونت داشته باشد، نماز کامل و روزه نیز صحیح است.