مرکز پاسخگویی به احکام شرعی و مسائل فقهی

شیخی‌ها دارای بعضی اعتقادات انحرافی هستند هرچند ظاهراً مسلمانند؛ وصلت با آن‌ها خالی از اشکال نیست. سزاوار است با آن‌ها رفت‌وآمد نداشته باشید مگر بتوانید آن‌ها را از اعتقادات خود برگردانید.

مانعی ندارد.

حضور در این مکان‌ها اگر باعث ترویج آن‌ها شود اشکال دارد ولی نماز باطل نیست.

مسلمانی که از اسلام خارج شود و کفر را اختیار کند، مرتد نامیده می‌شود. مرتد بر دو قسم است: مرتد فطری و مرتد ملّی. و مرتد فطری کسی است که پدر و مادر او یا یکی از آن‌ها در هنگام انعقاد نطفه او مسلمان باشند و خود او نیز در حال بلوغ، مسلمان باشد و سپس کافر شود؛ و مرتد ملی كافرى كه از پدر و مادر غیرمسلمان متولدشده ولى پس از قبول اسلام مجدداً كافر گرديده است.

مرتد ملی چند حکم متفاوت با مرتد فطری دارد. نخست اینکه اول او را توبه می‌دهند اگر توبه نکرد حکم قتل اجرا می‌شود، دیگر اینکه اموال او میان ورثه تقسیم نمی‌شود مگر زمانی که بمیرد یا کشته شود، سوم اینکه زوجه‌اش عده طلاق نگه می‌دارد درحالی‌که زوجه مرتد فطری عده وفات نگه می‌دارد.

اگر هرگز اسلام را نپذیرفته بوده مرتد نیست ولی کافر محسوب می‌شود.

بهایی کافر حربی است زیرا از هرگونه تلاش و کوشش ضد مسلمانان ابا ندارند. آموزش‌وپرورش آن‌ها جایز نیست. مصادره اموال آنان مانعی ندارد مگر اینکه فعالیتی نداشته باشند.

در غير موارد ضرورت از آن‌ها اجتناب كنند؛ ولى كسانى كه به كشورهاى غير اسلامى سفر می‌کنند يا در آنجا زندگى دارند لازم نیست از غير مسلمين و حتّى از غذاهاى غير گوشتى آن‌ها اجتناب کنند و بعد از معاشرت، تطهیر لازم نیست.

درصورتی‌که اعتقاد به خداوند يگانه و پيامبر (صلی‌الله علیه و آله) اسلام داشته باشد ازدواج شما باطل نيست.

هرگونه کمک بر فرقه ضاله و اعضاء آن گروه ازنظر شرعی ممنوع است مگر در موارد خاصّی که قانون بنا بر مصالحی تجویز کرده است.‌

فِرَق صوفیّه عموماً گرفتار انحرافاتى هستند، بعضى بیشتر و بعضى کمتر، کسى که عقاید فوق را داشته باشد، مانند «حلول» و «اتّحاد» و «وحدت موجود» (نه وحدت مفهوم وجود) و «ترک عبادت» و «انکار محرّمات»، به‌گونه‌ای که مستلزم انکار توحید یا نبوّت شود در سلک کفّار است و اگر قبلاً مسلمان بوده و سپس به این عقاید معتقد شده، مرتد است و تا آنجا که ممکن است باید در رفع شبهات آن‌ها از طرق منطقى کوشید و اگر ممکن نشد باید از آن‌ها دورى کرد.

کفار ذاتاً نجس نیستند؛ ولی چون از نجاسات ظاهری پرهیز نمی‌کنند برای آن‌هایی که نیازی به معاشرت ندارند، احتیاط واجب آن است که آلوده به زندگی آن‌ها نشوند.