مرکز پاسخگویی به احکام شرعی و مسائل فقهی

جایز نیست.‌

گاهی مکلف علم به ثبوت حکم ضروری در دین اسلام دارد و می‌داند آن‌ها پیامبر آورده است، مع‌ذلک انکار می‌کند، این انکار منجر به تکذیب پیامبر صلی الله علیه و آله می‌شود و کافر است؛ ولی گاهی اعتقاد به عدم ثبوت حکم ضروری در اسلام دارد‌ و طبیعتاً معتقد است که پیامبر آن‌ها نیاورده است هرچند درواقع در دین اسلام چنین حکمی ثابت است، این شخص هرچند منکر ضروری است ولی از آنجا که پیامبر را تکذیب نکرده است کافر محسوب نمی‌شود، مثلاً در اوایل اسلام اگر از کسی از حرمت ربا سؤال می‌شد، می‌گفت: اشکال ندارد؛ گمان می‌کرد مانند معاملات دیگر است و حرام بودنش را انکار می‌کرد و می‌گفت پیامبر چنین حکمی را نیاورده است، بنابراین در اینجا چون علم نداشت انکار پیامبر محسوب نمی‌شد.‌

کفر محسوب نمی شود ولی جایز نیست و  باید از آن پرهیز کنند.‌

اگر حال او حال عادى باشد، از اسلام بیرون رفته است و همسرش باید از او جدا بشود ولى اگر از حال طبیعى خارج‌شده و یا مشکوک است که از حال طبیعى خارج‌شده یا نه محکوم‌به اسلام است و در صورت اوّل اگر توبه کند و دوباره آن زن به عقد آن مرد درآید عقدش صحیح است.

هر گونه اهانت به مقام شامخ امامان معصوم (علیهم السلام) و توهین به آن بزرگواران در صورتی که توهین کننده مسلمان باشد موجب ارتداد است و اگر مسلمان نباشد در حکم ساب النبی (ص) است و این گونه افراد در اسلام مجازات بسیار سنگینی دارند. خداوند مسلمین و مخصوصاً پیروان مکتب اهل بیت (علیهم السلام) را از شر دشمنان مصون و محفوظ دارد.‌

مسلمانی که از اسلام خارج شود و کفر را اختیار کند، مرتد نامیده می‌شود. مرتد بر دو قسم است: مرتد فطری و مرتد ملّی. و مرتد فطری کسی است که پدر و مادر او یا یکی از آن‌ها در هنگام انعقاد نطفه او مسلمان باشند و خود او نیز در حال بلوغ، مسلمان باشد و سپس کافر شود؛ و مرتد ملی كافرى كه از پدر و مادر غیرمسلمان متولدشده ولى پس از قبول اسلام مجدداً كافر گرديده است.