مرکز پاسخگویی به احکام شرعی و مسائل فقهی

اگر نمازگزار هنگام قیام پاها را بیش‌ازاندازه گشاد بگذارد به‌طوری‌که از شكل ايستادن بيرون رود نمازش ‏باطل است، مگر اين‏كه ناچار باشد.

هرگاه ركوع را فراموش كند و بعد از حمد و سوره بنشيند و يادش‏ بيايد كه ركوع نكرده بايد بايستد و به ركوع رود و اگر به حالت خميدگى به ركوع برگردد نماز او باطل است زيرا قيام متّصل به ركوع را به‌جا نياورده است.

هرگاه در بين نماز از ايستادن عاجز شود بايد بنشيند و اگر از نشستن هم عاجز شود بايد بخوابد، ولى تا بدنش آرام نگرفته بايد چيزى نخواند.

هرگاه توانايى بر ايستادن دارد امّا مى‏داند يا احتمال عقلائى مى‏دهد كه براى او ضرر داشته باشد، يا بيمارى‏اش طولانى می‌شود، يا مثلاً زخم يا شكستگى استخوان او دير التيام پيدا مى‏كند، بايد نشسته نماز بخواند و اگر آن‌هم ضرر دارد خوابيده نماز بخواند.

كسى كه احتمال مى‏دهد تا آخر وقت بتواند ايستاده نماز بخواند بنا بر احتياط واجب در اوّل وقت نماز نخواند.

نماز باطل نیست.

نماز نشسته و انجام سجده‌ها اولویت دارد.

به‌قصد ذکر مطلق مانعی ندارد.

بنا بر احتیاط واجب باید نماز را تمام کند و اعاده نماید.

هرگاه در موقع قيام روى یک‌پا بايستد نمازش اشكال دارد، ولى لازم نيست سنگينى بدن را به‌طور مساوى روى هر دو پا قرار دهد.

نماز مستحبي را می‌توان‌ نشسته خواند و به فتواي اخير ما لازم نيست هر دو رکعت را یک‌رکعت حساب کند، بلکه می‌تواند به همان اندازه اصلي بخواند. مثلاً هشت رکعت نماز نافله ظهر ايستاده را به‌صورت هشت رکعت نشسته بخواند

درصورتی‌که توانایی بر ایستادن نداشته باشد مانعی ندارد.