بنا بر احتياط واجب جاى پيشانى نمازگزار بايد از جاى زانوهايش بيش از چهار انگشت بسته، بالاتر و پایین‌تر نباشد، همچنين جاى پيشانى نسبت به‌جاى انگشتان پاى او، خواه زمين سراشيبى باشد يا نباشد.
براى سجده واجب قرآن كافى است به سجده رود و ذكر گفتن واجب نیست، امّا بهتر است ذكر بگويد و بهتر است اين ذكر را انتخاب كند: «لا اله إلَّااللَّهُ حَقّاً حَقّاً لا اله إلَّااللَّهُ ايماناً وَ تَصْديقاً لا اله إلَّااللَّهُ عُبُودِيَّةً وَرِقّاً سَجَدْتُ لَكَ يا رَبِّ تَعَبُّداً وَرِقّاً لا مُسْتَنْكِفاً وَ لا مُسْتَكْبِراً بَلْ انَا عَبْدٌ ذَليلٌ ضَعيفٌ خائِفٌ مُسْتَجيرٌ».
احتیاطاً نماز را اعاده کند ولی اگر می‌داند بی‌اختیار بوده اشکال ندارد.
در فرض سؤال، سجده واجب است ولی اگر زیاد تکرار کنند که موجب عسر و حرج گردد واجب نیست.
در مورد کف دست، ملاک استیعاب عرفی است یعنی اینکه مردم بگویند دستش را بر روی زمین گذاشته است هرچند تمام آن با زمین تماس نداشته باشد. لذا لازم است انگشتان را نیز در سجده بر زمین بگذارند و اگر عمداً بر روی زمین نگذارد، نماز اشکال دارد.
با توجه به اینکه ذکر سجده آخر زیارت عاشورا، دعای مشتمل بر حمد و ثنای الهی است مانعی ندارد.
نباید استفاده کند و باید خود آن را برگرداند و اگر خودش نمی‌تواند به مسافرانی که مشرف می‌شوند بدهد تا برگردانند.
چنین مطلبی صحیح نیست ولی فضیلت تربت کربلا را ندارد.
اگر به خاطر تقیه و یا جاهل قاصر بودن این کار را کرده نمازهای سابق صحیح است.
كسى كه نمی‌تواند پيشانى را بر زمين بگذارد بايد به‌اندازه‌ای كه می‌تواند خم شود و مهر یا چیز ديگرى كه سجده بر آن صحيح است بر محل بلندترى قرار دهد كه پيشانى به آن برسد و كف دست‌ها و زانوها و انگشتان را به‌طورمعمول بر زمين بگذارد هرگاه نتواند خم شود بايد با سر اشاره كند و الا با چشم‌ها اشاره می‌نماید، يعنى آن را به‌قصد سجده می‌بندد و به نيّت سر برداشتن باز می‌کند و درهرصورت احتياط واجب آن است که مهر را بلند كند و بر پيشانى بگذارد، اگر هیچ‌یک از این‌ها را نتواند احتياط واجب اين است كه در قلبش نيّت سجده كند.
آیه سجده را بعداً بخواند و سجده آن را انجام دهد.
