هرگاه در اثناء حمد و سوره متوجّه شود مقدارى را برخلاف دستور، سهواً بلند يا آهسته خوانده لازم نيست برگردد، هرچند بهتر است كه برگردد و صحيح بخواند.
هرگاه كسى در قرائت و ذكر نماز صداى خود را بيش از حدّ معمول بلند كند و با فرياد بخواند نمازش باطل است.
احتیاط آن است که در قضا اخفات کنند.
بايد قرائت و ذكر نماز را صحيح بخواند و اگر نمىداند ياد بگيرد، امّا كسانى كه نمىتوانند تلفّظ صحيح را ياد بگيرند بايد همان‌طور كه مىتوانند بخوانند و براى چنين اشخاصى بهتر است كه تا مىتوانند نماز خود را با جماعت به‌جا آورند.
نماز را اعاده یا قضا کند، در چنین مواردی وظیفه این است که نماز را رها کند و بعد از رفع مشکل دوباره آن را بخواند.
وظیفه او استصحاب وقت است و می‌تواند به خواندن قسمتی کوتاهی از یک سوره و یا یک سوره کوتاه مثل سوره کوثر اکتفا کند.
به‌قصد قربت مطلقه مانعی ندارد.
اگر جاهل قاصر بوده، نمازهای سابقش صحیح است.
باید بلند بخواند و به این وسوسه توجه نکند؛ و خجالت کشیدن هرگز مجوّز نیست. باید بلند خواند و این حیا، حیاى جاهلانه است نه حیاى عاقلانه.
عرب در تلفّظ‌های معمول، فتحه‌های قبل از واو را کمى شبیه به ضمّه و فتحه‌های قبل از یاء را کمى شبیه به کسره ادا می‌کنند؛ بنابراین اگر منظور این است که حرکت یاء بوی ضمه یا بوی کسره می‌دهد اشکالی ندارد زیرا عرب‌ها نیز در اینجا همین‌گونه تلفظ می‌کنند اما اگر صریحاً به آن ضمه بدهد مشکل است ولی اگر جاهل قاصر بوده ضرری ندارد.
