غیبت هیچ‌کس جایز نیست و غیبت آن است که عیب پنهانی و مخفی شخص، نزد کسی که از آن اطلاع ندارد بیان شود؛ امّا انتقادهای سازنده همراه ادب و احترام اشکالی ندارد.
درصورتی‌که براى کشف جرم غالباً راهى جز این‌گونه تحقیقات وجود نداشته باشد، شرعاً جایز است. ولى باید کارى کرد که آبروى اشخاص در ظاهر کاملاً محفوظ باشد و بدون اثبات جرم به کسى اهانت نشود.
درصورتی‌که شنوندگان از آن اطلاع داشته باشند یا شخصی که در مورد او سخن گفته می‌شود راضی باشد یا به‌صورت مجهولی بیان گردد اشکالی ندارد.
اگر کودک، خوب و بد را می‌فهمد و از اینکه پشت سر او حرف زده شود ناراحت می‌شود باید از این کار خودداری شود.
احتیاط آن است که حلیت بطلبد.
اگر به‌قصد عیب‌جویی و مسخره کردن نباشد اشکالى ندارد.
نسبت دادن شایعات به یکدیگر نوعى تهمت است که فراتر از غیبت است؛ ضمناً چنانچه عیب پنهانى را بدون جهت آشکارا بگویند، غیبت است.
درصورتی‌که در مقام مشورت براى رأى دادن به آن‌ها باشد اشکال ندارد، ولى باید صفات آن‌ها را بیان کرد نه توهین و مذمّت و تحقیر و یا خدای‌نکرده تهمت به آن‌ها زده شود.
این کار جایز نیست; مگر اینکه عمل او ظاهر و آشکار، یا در مقام مشورت و رفع ظلم بوده باشد.
اگر عیب پنهانی کسی را برای شوهر خود بگوید و او اطلاع نداشته باشد غیبت است.
هرگاه سخن از عیوب ظاهری او باشد که دیگران اطلاع دارند غیبت محسوب نمی‌شود هرچند احتیاط در ترک آن است.
