مرکز پاسخگویی به احکام شرعی و مسائل فقهی

درصورتی‌که جرّاحى سبب طول عمر شود، مريض می‌تواند به خاطر عوارض ناخوشايند جرّاحى، از آن صرف‌نظر كند; ولى اگر بدون جرّاحى، بيمار در معرض مرگ باشد، طبيب يا كسان مريض مجازند اقدام به جرّاحى كنند، هرچند بيمار راضى نباشد.

بايد از طريقى كه مشكلات آن كمتر استفاده كرد و اين منوط به تشخيص اهل خبره است.

۱. اگر احتمال قابل‌ملاحظه‌ای براى بهبودى باشد، احتياط آن است كه كوتاهى نكند.۲. اگر احتمال مرگ زياد نباشد جايز است.

اگر وضع بيمارى روانى او و همچنين در صد احتمال نجات با جرّاحى در حدّى است كه عقلا چنين اقدامى را معقول و منطقى می‌دانند شرعاً اشكالى ندارد. در ضمن بايد شخص نامبرده (اگر قدرت تشخيص دارد) يا ولی او (در صورت عدم قدرت تشخيص بيمار) با اين كار موافقت كند.

درصورتی‌که عوارض مهمی باشد بايد به بيمار بگويد، در غير اين صورت لازم نيست.

مخيّر است كه يكى از اين دو طرف را انتخاب كند.

درصورتی‌که بيمار راضى باشد و اطّلاع كافى به او داده شود، مانعى ندارد.