مرکز پاسخگویی به احکام شرعی و مسائل فقهی

هرگاه بيمارى آن‌یک نفر خطر جانى دارد و بيمارى آن ده نفر خطرناك نيست، بايد اوّلى را مقدّم داشت.

اين مسئله دو صورت دارد: گاه براى طبيب خوف ضرر حاصل می‌شود، يعنى احتمال قابل‌توجهی نسبت به زيان داشتن روزه براى او حاصل می‌شود، در اينجا می‌تواند همان را به بيمار منتقل كند، چنانچه بيمار از قول طبيبخوف ضرر پيدا كرد روزه را ترك می‌کند. صورت دوّم آن است كه احتمال ضعيف و کم‌رنگی باشد، در اينجا نمی‌توان ترك روزه را به بيمار توصيه كند.

مداوا کردن فرد بهایی با رعایت موارد طهارت برای پزشک مانعی ندارد.

با توجّه به اينكه این‌گونه آزمایش‌ها نوعى مشورت با طبيب است، کتمان کردن واقعیت خیانت در مشورت محسوب می‌شود و باید واقعیت را بگويد.

مانعى ندارد، مگر در مواردى كه آن‌ها بر ضد مسلمين سوءاستفاده كنند.

با توجه به اينكه سيگار كشيدن به خاطر ضررهاى فوق‌العاده‌اش كه همه آگاهان به آن اعتراف دارند حرام است با زبان خوب به آن‌ها تذكّر دهيد كه اين كار را ترك كنند.

در صورت اوّل و دوّم با توجه به اينكه هر دو بيمار در شرايط مساوى قرار دارند طبيب مخيّر است، ولى اگر تعهّد شرعى نسبت به يكى از آن‌ها دارد او را مقدّم دارد؛ و در صورت سه، بايد آن را كه خطرش بيشتر است مقدّم دارد.

آنچه براى درمان او لازم است جایز است و بيش از آن مجاز نيست مگر به اجازه بيمار.

آرى كفايت می‌کند.

اگر حال يكى خطرناک‌تر است اولویت دارد و هرگاه ازنظر وضع پزشكى در شرايط مساوى باشند رعايت اولویت‌های اجتماعى و اخلاقى بهتر است.

اگر بيشتر هفته‌ها اعزام می‌شوند و اعزام به‌طور مكرّر است، نماز و روزه آن‌ها تمام است. در غير اين صورت شكسته است.

تنها در موردى كه مصالح جامعه به خطر مىافتد لازم است آن را فاش كند و به مسئولين مربوطه اطّلاع دهد.