مرکز پاسخگویی به احکام شرعی و مسائل فقهی

جايز نيست.

در صورت وجود پزشک هم‌جنس و دسترسی به او، رجوع به پزشک غیر هم‌جنس (درجایی که موجب لمس یا نگاه حرام می‌گردد) جایز نیست.

مراجعه به پزشک غیرهمجنس حاذق‌تر و ماهرتر، تنها در صورتی مجاز است که مراجعه نکردن به او بیم خطر و ضرر را به همراه داشته باشد؛ و به عبارتی در صورتى جايز است كه تفاوت آگاهى آن دو در حدّى باشد كه بيم آن برود پزشك هم‌جنس موفّق به معالجه نشود و بيمارى ادامه يابد، يا تشديد شود، يا بهبودى به تأخير افتد.

موارد مختلف است; در امور ساده بسته به نظر عرف و در موارد پيچيده بسته به نظر اهل خبره است.

تنها در صورت ضرورت براى درمان جايز است.

اضطرار یک امر عرفى است، هرگاه تشخيص داده شود راه منحصر به پزشك جنس مخالف است، يا اگر منحصر نيست عسر و حرج دارد، مصداق ضرورت محسوب می‌شود.

هم‌جنس اولویت دارد.

درصورتی‌که هم‌جنس يافت نشود، جايز است.

تنها به مقدارى كه لازم است بايد عريان شود.

احتمال ضرورت كافى نيست، بايد ضرورت ثابت شود; ولى در موارد خطر، خوف خطر كافى است و يقين به خطر لازم نيست.

بايد اوّل تحقيق كنند اگر دكتر هم‌جنس نبود جايز است نزد مرد بروند.

درصورتی‌که در عدم مراجعه به حاذق‌تر، بيم خطر و ضرر باشد، بايد حاذق‌تر را مقدّم بشمرد؛ و اگر بيم ضرر و خطرى نباشد، معيار هم‌جنس بودن است. (البتّه در مواردى كه معاينات بدنى لازم است).