خودکشى به‌یقین از گناهان کبیره است و مالکیت انسان نسبت به نفس خویش، نمی‌تواند دلیل بر خودکشى شود. همان‌گونه که مالکیت انسان نسبت به اموالش، نمی‌تواند مجوّز آتش زدن آن گردد. البتّه باید تمام مراسم را براى این‌گونه افراد مانند مسلمان عادی انجام داد و شرکت در این مراسم و دعا براى نجات آن‌ها مانعی ندارد، شاید مشمول عفو الهى واقع شوند.
خودکشي از گناهان کبيره محسوب می‌شود و مجازات شديدي در جهان آخرت دارد و شخص مؤمن هرگز به آن فکر نمی‌کند و نشانه ضعف ايمان و ناتواني او است.
به خطر انداختن جان خود یا دیگرى براى حفظ جان دیگران از نظر شرعی لازم نیست. مگر آنکه دلیل مهمی برای این کار وجود داشته باشد. و در مورد مذکور در سوال اگر احتمال فوت نجات دهنده قوی باشد نباید این کار را انجام دهد.
۱. اين كار براى پزشك و ساير مسلمانان در موارد وجوب، واجب است.۲. حداقل لازم در موارد احساس خطر براى اعتصاب‌کننده غذا جايز است.۳. در موارد وجوب ديه ندارد.۴. براى طبيب تفاوتى ندارد.۵. هرگاه جان بيمار درخطر نباشد، طبيب نمی‌تواند او را مجبور به غذا خوردن كند; مگر در مواردى كه مصالح مهم كشور و جامعه اسلامى در ميان باشد.
۱ تا ۳. جلوگيرى از خودكشى بر هر مسلمانى واجب است و اگر هزينه كمى داشته باشد بايد شخص بازدارنده بپردازد. امّا اگر هزينه آن سنگين باشد، يا مستلزم خطر جانى باشد، بر آن شخص لازم نيست; ولى چنانچه بیت‌المال توانايى داشته باشد بايد آن را بپردازد.
رضايت او لازم نيست؛ و درصورتی‌که نجاتش منحصر به راهى است كه آسيبى به او می‌رسد اشكالى ندارد و ضامن نيست.
نجات جان كافر حربى لازم نيست و در مورد كافر ذمّى احتياط نجات دادن است.
در صورت خطر مرگ، بيمار نمی‌تواند درمان را قطع كند. همچنين جايى كه ضرر مهمی به او می‌رسد و درمان آزار مهمی به او نمی‌رساند.
