۱. اگر اين موضوع قطعى باشد نه‌تنها اشكالى ندارد، بلكه اقدام بر آن مطابق احتياط است.۲. تفاوتى ندارد.
در هر دو صورت اين كار ذاتاً اشكالى ندارد; ولى چون معمولاً مستلزم نظر و لمس حرام است، تنها در صورت ضرورت جايز است. (منظور از ضرورت اين است كه مثلاً اگر اين كار انجام نشود زندگى زناشويى آن مرد و زن مختل و يا زن گرفتار بيمارى میشود)؛ و درهرحال فرزند مذكور حلال‌زاده است.
درصورتی‌که ضرورتى براى اين كار احساس شود می‌توان از افراد متخصّص استفاده كرد تا خطرى پيش نيايد.
در صورتی که مزاحمتی با حق شوهر نداشته باشد و این کار برای زن و برای کسانی که می خواهند صاحب فرزند شوند ضرورت داشته باشد مانعی ندارد و اگر واقعا زندگی آنها مختل باشد ضرورت محسوب می شود.
اين نوزاد متعلّق به كسى نيست; يعنى نه پدر دارد و نه مادر.
آن مولود فقط منسوب به صاحب اسپرم است; ولى فرزند شرعى او محسوب نمی‌شود.
اين كودك فقط با آن زن محرم است، ولى ارث بردن او از آن زن ثابت نيست.
درصورتی‌که نطفه زوجین در خارج از رحم تلقیح شود و سپس به رحم زن دیگری منتقل گردد، این کار ذاتاً اشکالی ندارد. ولی با توجه به اینکه غالباً مستلزم نظر و لمس حرام است جز در موارد ضرورت جایز نیست.
اولا بکر زایی یک فرضیه است و اگر تحقق یابد جنبه عمومی نخواهد داشت بنابر این ازدواج برای همیشه از بین نخواهد رفت.
در هر سه صورت، انتقال جنين (بعدازانعقاد نطفه) مانعى ندارد، ولى چون معمولاً مستلزم نظر و لمس حرام است، تنها در موارد ضرورت مجاز است.
اين كار مجاز نبوده است; ولى چنانچه نمی‌دانستند فرزند مزبور حلال‌زاده است و احكام محرمیت را دارد و از مادرش ارث می‌برد، ولى از پدر ارث نمی‌برد.
