چنانچه شئون شهادت بانوی اسلام رعایت شود و جلسات تبدیل به جلسه شادی و خنده نگردد مانعی ندارد.
لازم است از کارهايي که باعث تفرقه صفوف و ايجاد شکاف بين مسلمانان می‌شود خودداري شود و همه مسلمين در برابر دشمنان اسلام متحد شوند.
علّت خاصی براى چنین کارى وجود ندارد، هدف این است که تمام این بزرگواران به ترتیب، موردتوجه قرار بگیرند. (در مورد سؤال دوم) با توجّه به اینکه مصائب اهل‌بیت (علیهم‌السلام) از آغاز محرّم یا از روز دوم محرّم که وارد کربلا شدند شروع شد و روزبه‌روز کار را بر آن‌ها سخت‌تر گرفتند، این برنامه در میان شیعه معمول شده است. به‌علاوه روایتى نقل می‌کنند که ائمه (علیهم‌السلام) نیز این‌گونه عمل می‌فرمودند که می‌تواند سنّتى براى شیعیان باشد.
نذورات را باید طبق آنچه نذر کرده‌اند مصرف نمایند.
هرگاه مراسم به شکلی برگزار گردد که باعث تفرقه صفوف مسلمین نگردد هیچ‌کس نباید مانع آن گردد و کسانی که مانع برگزاری می‌شوند تصورشان این است که بعضی از عزاداران شعارهای تندی بر ضد اهل سنت می‌دهند که در این شرایط باعث تفرقه است.
ايام، ذاتاً سعد و نحس ندارد مگر به خاطر حوادثي که در آن واقع‌شده، لذا به اين دليل که در ماه صفر سه تن از معصومين (ع) چشم از جهان بسته‌اند و مشکلاتي که براي اسراي کربلا پيش آمد، همچنين چون ماه حرام تمام می‌شده و دوباره جنگ و نزاع در بين قبايل عرب صورت می‌گرفته، ممکن است عنوان نحس به خود گرفته باشد، به‌هرحال می‌توان تأثیر آن‌ها را با صدقه و دعا حل کرد.
توسّل به ذیل عنایت معصومین (علیهم‌السلام) و فرزندان آن‌ها کار بسیار خوبى است; ولى بهتر این است که برنامه‌هاى جدیدى که در میان شیعه سابقه نداشته، ترتیب داده نشود زیرا باعث کمرنگ شدن برنامه‌های اصلی می‌شود.
روزه گرفتن در ماه محرم و صفر مستحب است و تنها روزه در روز عاشورا مکروه است.
این عبارت، حدیث نیست بلکه برگرفته از تاریخ امام حسین (علیه‌السلام) است.
با توجّه به اهمیت فوق‌العاده شهادت حضرت سیدالشهدا (علیه‌السلام) و مصائب فوق‌العاده سنگین که بر آن حضرات و اهل‌بیتش وارد شد، ده روز عزادارى حضرت زود شروع می‌شود. در ضمن جلسات پیش از شهادت، محیط فکرى و اجتماعى را براى شور عاشورا آماده کند.
یعنى در این ماه جنگ حرام بوده است و باید آتش‌بس داده شود. حتّى در جنگ‌های مشروع.
به نظر می‌رسد در سال 61 محرم سی روز بوده است.
