حاجى مى‌تواند سه روز روزه مذكور را در سفر بگيرد و لازم نيست در مکه قصد اقامت ده روز كند؛ بلكه اگر براى ماندن در مکه سه روز هم مهلت ندارد، مى‌تواند باقيمانده آن را در بين راه بگيرد.
قربانى نيز از عبادات است و بايد با نيّت خالص و به‌قصد اطاعت پروردگار انجام گردد و احتياط واجب آن است كه بعد از رمى جمره عقبه انجام شود.
گاومیش براى قربانى حج جايز است، ولى بهتر ترك آن است.
احتياط آن است كه قربانى كننده پوست حيوان قربانى و مانند آن را نفروشد و اگر آن را براى استفاده خود نگهداری، به‌اندازه پول آن به فقرا دهد.
بعيد نيست قول فروشنده در مورد سنّ حيوان، يا اخته نبودن، يا ساير عيوب پنهانى، كه خريدار نمى‌داند يا نمى‌تواند تشخيص دهد، مقبول باشد.
بهتر است قربانى را روز عيد ذبح كنند؛ ولى تأخیر آن تا روز سيزدهم نيز جايز است.
قربانى را مى‌توان شخصاً ذبح نمود، يا به ديگرى نيابت داد و درهرصورت نيّت را خود حاجى مى‌كند و لازم نيست نايب دقیقاً شناخته‌شده باشد؛ بلكه شناخت اجمالى او كافى است و نيز لازم نيست ذبح كننده شيعه اثناعشرى باشد، بلكه تمام كسانى كه ذبيحه آن‌ها پاك و حلال است مى‌توانند ذبح كنند؛ هرچند شيعه بودن بهتر است.
احتياط واجب آن است كه يك قربانى فقط براى يك نفر باشد؛ حتّى در حال ضرورت و اگر چند نفر فقط قادر بر يك قربانى باشند احتياط آن است كه هم قربانى كنند و هم روزه‌اى را كه بدل قربانى است بجا آورند، ولى در قربانی‌های مستحب، كه روز عيد قربان انجام مى‌شود، مانعى ندارد عدّه كم يا زيادى يك قربانى كنند.
حداقل قربانى يك گوسفند است و هر چه بيشتر ذبح كند بهتر است. در روايتى آمده است كه: «رسول خدا 9 در يك سفر حج صد شتر همراه آوردند. شصت‌وشش شتر را براى خود و بقيّه را براى حضرت على 7 قربانى كردند».
احتياط آن است كه تا افراد نيازمند در منى پيدا شوند، گوشت قربانى را از منى خارج نكنند.
اگر نايب براثر اشتباه، يا جهل به مسائل شرعى، برخلاف دستور شرع عمل كرد، اگر مقصّر باشد ضامن است و درهرصورت بايد دوباره قربانى انجام گيرد.
جايز نيست هفت روز مذكور را در مکه يا در بين راه روزه بگيرد؛ مگر این‌که قصد اقامت در مکه را داشته باشد. در اين صورت، اگر مدّتى صبر كند كه در آن مدّت مى‌توانست به وطنش بازگردد، پس‌ازآن مى‌تواند روزه‌ها را شروع كند.
