قربانى كردن در قربانگاه‌های موجود كافى است، هرچند در حال حاضر همه آن‌ها در خارج از محدوده منى است و استفاده از آن‌ها از باب قاعده "الأقرب فالآقرب " است و لازم نيست مخفيانه در گوشه‌اى از منى يا مکه قربانى كنند، يا براى روزهاى بعد بگذارند، بلكه اين كار در شرايط فعلى خالى از اشكال نيست.
مى‌تواند آن را به‌عنوان سهم خود بردارد، يا به دوستانش، يا به فقرا و نيازمندان بدهد، ولى دادن آن به قصّاب ـ به‌عنوان اجرت كارى كه انجام داده ـ اشكال دارد و احتياط مستحب آن است كه اگر خودش از آن استفاده كرده، قيمت آن را صدقه بدهد و ملاك قيمت روز ذبح قربانى است.
مسلمانان بايد كارى كنند كه گوشت‌های قربانى استفاده شود و از بين نرود و مانند بعضى از سال‌ها مجبور به دفن كردن يا سوزاندن آن‌ها نشوند؛ زيرا اين كار اسراف است و حرام و مخالف دستورات اسلام است و چنانچه در منى مستحقّينى يافت نشوند، بايد آن را به ساير كشورها ببرند و به فقرا و مؤمنان بدهند و چنانچه هزينه‌اى براى اين كار لازم باشد بايد حكومت اسلامى، يا مردم، آن را بپردازند.
احتياط آن است كه معادل قيمت پوست آن را به فقيرى صدقه دهيد.
