ازدواج كردن در حال احرام براى مُحرِم، اعم از زن و مرد، جايز نيست؛ خواه خودش صيغه عقد را بخواند، يا به ديگرى وكالت دهد كه اين كار را انجام دهد. خواه عقد دائم باشد يا موقّت و درهرصورت عقد او باطل است، اما و هرگاه علم به حرام بودن آن داشته باشد و اقدام به اين كار كند، آن شخص بر او حرام ابدى خواهد شد.
هرگاه مرد غير مُحرِم زن مُحرِمى را عقد كند، احتياط واجب آن است كه او را طلاق دهد و در صورت علم به مسئله، حرام ابدى نيز مى‌شود؛ بنا بر احتياط واجب.
جايز نيست مُحرم براى ديگرى صيغه عقد بخواند، هرچند او مُحرِم نباشد و در اين صورت نيز عقد او باطل است؛ امّا حرام ابدى نمى‌شود و كفّاره واجب نيست.
رجوع كردن در حال احرام به زنى كه وى را طلاق رجعى داده، اشكالى ندارد.
هرگاه شخص سوّمى زنى را براى كسى كه در احرام است عقد كند و محرم دخول نمايد و هر سه نفر عالم به حكمِ بطلان باشند، بر هر يك از آنان يك شتر به‌عنوان كفّاره واجب مى‌شود، ولى اگر آميزش صورت نگيرد، بر هیچ‌کدام كفّاره‌اى واجب نمى‌شود و در اين حكم تفاوتى نيست بين آن‌که زن و عاقد محرم باشند، يا نباشند و اگر بعضى از آن‌ها حكم را مى‌دانسته و بعضى ديگر نمى‌دانسته‌اند، كفّاره فقط بر كسى كه مى‌دانسته واجب است.
اگر با علم به مسئله (حرام بودن عقد ازدواج در حال احرام) همسری را در حال احرام برای خود عقد کند، آن همسر بر او حرام دائمی می‌شود ولى اگر با جهل به مسئله چنين كارى كند، عقد باطل است، امّا حرام ابدى نمى‌شود، هرچند احتياط مستحب آن است كه با او ازدواج نكند؛ مخصوصاً اگر با او نزديكى كرده باشد.
جايز نيست مُحرِم در مجلس عقد ازدواج به‌عنوان شاهد حضور پيدا كند. همچنين (بنا بر احتياط واجب) جايز نيست شهادت بر انجام عقد ازدواج دهد؛ هرچند قبل از احرام شاهد عقد بوده باشد و براى خود يا ديگرى خواستگارى كند.
در حرمت ازدواج در حال احرام و احکام آن فرقی بین عقد دائم و موقت نیست.
