طواف باطل نمى‌شود و اگر از روى لباس لمس کرده است كفّاره‌اى هم ندارد، حتّى اگر خدای‌نکرده از روى عمد باشد، ولى مسلماً گناه کرده است و بايد مراقب دام‌هاى شيطان بود.
اگر به اميد این‌که بتواند آن را كامل كند انجام داده و او را جابه‌جا نكردند، نماز او صحيح است و اگر كمى جابه‌جا كنند، به‌طوری‌که صورت نماز به هم نخورد و در حال جابه‌جايى سكوت كند، آن نيز مانعى ندارد.
برای کسانی که آنجا هستند نمی تواند بخواند و باید آنها را آموزش دهد؛ در مورد کسانی که آنجا نیستند مانعی ندارد ولی خود آنها هم در وطن بخوانند.
باید مانند موارد دیگر به شک خود اعتنا نکند.
درصورتی‌که احتیاج به نیابت باشد زن میتواند نیابت کند.
اشكال ندارد.
كسى كه طواف عمره تمتّع را عمداً ترك كند تا وقت وقوف به «عرفات» تنگ شود، احتياط واجب آن است كه نيّت حج اِفراد كند و پس از حج، عمره مفرده به‌جا آورد و سال بعد حج تمتّع را اعاده نمايد.
كسى كه از روى سهو و فراموشى طواف عمره تمتع را ترك كند، حج او درست است و هر وقت يادش آمد طواف را به‌جا مى‌آورد (و احتياط مستحب آن است كه سعى را هم بعدازآن اعاده كند) و اگر به وطن خود بازگشته، يا از مکه بيرون رفته و مراجعت به مکه براى او زحمت دارد، نايب بگيرد تا طواف او را به‌جا آورد و در اين مدّت چيزى بر او حرام نيست و احتياط آن است كه يك گوسفند در مکه قربانى كند و اگر فرستادن به مکه ممكن نيست، در شهر خود قربانى نمايد.
هرگاه محرم براثر بيمارى قادر بر انجام طواف نباشد تا وقت طواف تنگ شود، اگر ممكن است، او را به نحوى ببرند و طواف دهند (هرچند بر دوش بگيرند، يا بر چرخ يا تخت بنشانند. البتّه با رعايت شرايط و احكام طواف در حدّ ممكن) و اگر به اين شكل هم ممكن نباشد، براى او نايب مى‌گيرند.
اشكالى براى طوافش ايجاد نمى‌كند.
طواف و سعى مزبور صحيح و عمره مذكور مُجزى است، ولى اگر عمداً باشد كفّاره دارد.
