محل سعى مسجد نيست و رفتن زن حائض در انجام اشكالى ندارد. بنابراين، بايد خودشان سعى را بعد از طواف و نمازِ طوافِ نايب، بجا آورند.
سعى را قطع مى‌كند و پس از پاك شدن، طواف و نماز طواف و سعى را اعاده نمايد. ضمناً اگر به هنگام طواف و نماز طواف پاك بوده و بعد خون‌دیده، طواف و نمازش صحيح بوده و سعى را ادامه مى‌دهد.
اعاده طواف و نماز طواف لازم است و بنا بر احتياط مستحب سعى را هم اعاده مى‌كند. البته اگر به هنگام طواف و نماز طواف پاك بوده و بعد خون‌دیده، اعمالش صحیح است.
درصورتی‌که ممكن باشد از راه ديگرى برود، بايد خودش سعى را بجا آورد و اگر ممكن نيست نايب مى‌گيرد؛ ولى چنانچه مرتكب خلاف شود و خودش از مسجدالحرام عبور كند، بايد سعى را بجا آورد و سعی‌اش صحيح است؛ هرچند گناه كرده است.
ضررى به سعى او نمى‌زند؛ ولى اگر عمداً باشد گناه كرده است.
سعى مستحبی نداريم، سعى فقط سعى واجب است.
بهتر است در حال سعى وضو داشته باشد، ولى واجب نيست. حتّى زنان حائض مى‌توانند سعى بين صفا و مروه را انجام دهند.
مستحب است بعد از تمام كردن طواف و نماز آن ـ اگر ازدحام مانع نشود ـ دست بر «حجرالأسود» بگذارد، يا آن را ببوسد، سپس به سراغ آب زمزم برود، مقدارى از آن بنوشد و كمى بر سر و بدن خود بريزد و پس‌ازآن شروع به سعى نمايد، ولى اگر بوسيدن، يا دست گذاردن بر حجرالأسود، براثر ازدحام موجب آزار ديگران يا خودش گردد، بهتر است از آن صرف‌نظر كند.
سعى را مى‌توان پياده يا سواره انجام داد، خواه سالم و توانا باشد، يا بيمار و ناتوان؛ امّا اشخاصى كه توانايى دارند بهتر است پياده بروند.
احتياط واجب آن است كه اعاده كند.
مستحب است مردان به هنگام رفتن از صفا به مروه، يا هنگام بازگشت، وقتى به محل علامت‌گذاری شده ـ كه امروزه با چراغ سبز مشخص‌شده ـ مى‌رسند «هَرْوَله» كنند؛ ولى اگر موجب ناراحتى آن‌هاست، آن را ترك كنند.
