هرگاه به‌واسطه بى اطّلاعى و ندانستن مسئله، كارى انجام دهد كه می‌داند حرام است، ولى نمی‌دانسته روزه را باطل می‌کند، قضا دارد ولی کفّاره ندارد.
اگر فراموش كند كه روزه است و به نيّت غسل سر را زیرآب كند روزه و غسل او، هر دو صحيح است.
اگر روزه‌دار به‌اندازه‌ای تشنه شود كه طاقت تحمّل آن را ندارد و يا ترس بيمارى و تلف داشته باشد، می‌تواند به‌اندازه ضرورت آب بنوشد، ولى روزه او باطل می‌شود و اگر ماه رمضان باشد بايد بنا بر احتیاط واجب بقيّه روز را امساك كند.
درجایی كه بايد پی‌درپی روزه بگيرد اگر در وسط يك روز را عمداً روزه نگيرد بايد همه را از نو به‌جا آورد.
اگر مانعى پيش آيد مانند عادت ماهانه و نفاس و سفرى كه ناچار ازآنجام آن است می‌تواند بعد از رفع مانع ادامه دهد و لازم نيست از سر بگيرد.
اگر طبيب بگويد روزه ضرر دارد امّا او باتجربه دريافته است كه ضرر ندارد، بايد روزه بگيرد و در صورت معلوم نبودن ضرر، مىتواند يكى دو روز تجربه كند و بعد طبق دستور عمل نمايد.
هرگاه عقیده‌اش اين بود كه روزه براى او ضرر ندارد و روزه گرفت و بعد از مغرب فهميد روزه براى او ضرر داشته، احتياط مستحب آن است كه قضاى آن را به‌جا آورد.
بهترین راه آن است که در استخر برود و سر را زیرآب نکند بلکه آب بر سرخود بریزد، یا نیمى از سر را یک‌بار در آب فروبرد و نیم دیگر را بار دیگر.
هرگاه چنين كسى بخوابد و بيدار شود و بداند يا احتمال دهد كه اگر دوباره بخوابد پيش از اذان صبح براى غسل كردن بيدار می‌شود چنانچه بخوابد و بيدار نشود بنا بر احتیاط واجب بايد روزه آن روز را قضا كند، هم‌چنین است اگر براى دفعه سوم بخوابد و بيدار نشود، ولى در هیچ‌یک از این‌ها كفّاره بر او واجب نمی‌شود.
اگر كسى پيدا شود كه بدون اجرت، بچه را شير دهد يا شخصى پيدا شود كه اجرت دايه را بى منّت بپردازد، در اين صورت روزه گرفتن واجب است.
هرگاه زن روزه‌دار شوهر روزه‌دار خود را وادار به جماع نمايد فقط يك كفّاره بر او واجب است و لازم نيست كفّاره شوهر را بدهد
هرگاه روزه‌دار در ماه رمضان با همسر خود كه روزه‌دار است جماع كند چنانچه او را اکراه (اکراه آن است که زن را تهدید کنند که اگر تمکین نکند کتک می‌خورد) كرده باشد بايد كفّاره روزه خود و همسرش، هر دو را بدهد و قضا بر هر دو واجب است؛ و اگر او راضى شده، بر هرکدام يك كفّاره واجب می‌شود.
