مرکز پاسخگویی به احکام شرعی و مسائل فقهی

این کار درواقع ترکیبى از عقد کفالت و ضمانت است و اشکالى ندارد.

هرگاه انسان بخواهد ضامن شود كه بدهى كسى را بدهد مى‏تواند صيغه لفظى بخواند و یا به‌وسیله امضا كردن ضمانت‌نامه يا هر كار دیگر اين مطلب را به طلبكار بفهماند.

هر دو نوع ضمان صحيح است و عقد ضمان محسوب مى‌شود و در حاشيه عروة الوثقى شرح آن را نوشته‌ايم و جمعى از فقهاى معاصرين در اين مسئله با آنچه گفته شد موافق‌اند.

این نوع ضمانت صحیح نیست.

مانعى ندارد كه شخص ثالثى ضمانت‏ نفقه را بنمايد و در اين صورت نفقه بر عهده او خواهد بود.

آری لازم است طلبکار ضمانت را قبول كند.

هر دو نوع ضمان صحيح است و جزء شعب عقد ضمان محسوب مى‌شود.

در ضمانت مى‏تواند صيغه لفظى به زبان فارسى يا عربى يا هر زبان ديگر بخواند.

كسى كه انسان ضامن بدهى او مى‏شود، بايد بدهكار باشد بنابراين اگر بخواهد از ديگرى وام بگيرد تا وقتى نگرفته كسى نمى‏تواند ضامن او بشود مگر در مواردی مانند وام بانکی که متقاضی وام در آستانه بدهکاری قرار دارد. ولى اشكالى ندارد كه مثلاً بگويد فلان كارمند يا كارگر را استخدام كن اگر خرابى يا خيانتى به بار آورد من ضامنم، اين ضمانت نيز معتبر است.

این ماده مخالفتی با شرع ندارد ولی هرگاه یکی از آن‌ها بپردازند می‌تواند به نسبت، آن را بر همه تقسیم کند.

اگر ضامن از همان اوّل فقير باشد و طلبكار هم نداند و بعد متوجّه شود می‌تواند ضامن بودن او را فسخ كند.

ضمانت محسوب مى‌شود.