مرکز پاسخگویی به احکام شرعی و مسائل فقهی

از زمانی که مسافت اضافه‌شده باید محاسبه کند.

در اينجا زمين، باير محسوب می‌شود و در ملک او باقي می‌ماند، مگر این‌که اعراض کرده باشد يعني از زمين صرف‌نظر کند يا اعراض عملي ثابت شود؛ ولي اگر اعراض نکند هرچند مدّت طولاني بگذرد مالک است و زمان دخالتي ندارد.

هرگاه انسان در محلّى زندگى مى ‏كرده و وطن او بوده، چنانچه از آنجا اعراض كند، يعنى ديگر قصد نداشته باشد در آنجا زندگى كند، هر چند گاهى به عنوان مسافرت و ديدار بستگان و دوستان به آنجا برود، نمازش در آنجا شكسته است، خواه در آنجا ملكى داشته باشد يا نه و خواه اقوام و بستگانش در آنجا زندگى كنند يا نكنند، مگر اين‏كه قصد كند در آنجا ده روز بماند یا در سال، سه چهار ماه در آنجا اقامت داشته باشد. همچنين اگر انسان غير از وطن اصلى خود جاى ديگرى را براى زندگى انتخاب كند و شش ماه يا كمتر و بيشتر در آنجا بماند بعد، از آنجا اعراض نمايد نمازش در آنجا شكسته است، خواه ملكى در آنجا داشته باشد يا نه.

كسى كه از وطنش صرف نظر كرده و مى‏ خواهد وطن ديگرى براى خود انتخاب كند بايد در مسافرت نماز را شكسته بخواند، مگر آن‏كه سفرش طولانى شود و جزء افراد خانه بدوش حساب شود.

این گونه نیت کردن کفایت نمی کند و هرگاه قصد نداشته باشید به وطن اصلی برای اقامت مستمر در آینده نزدیک برگردید اعراض محسوب می شود.

اعراض آن است كه مثلاً زندگى ‏اش را از «يزد» به «قم» آورده و گاهى در حدود 5 روز يا 10 روز و امثال آن، رفت و آمد دارد يا مثلاً سالى يك ماه در شهرش مى ‏ماند ولى زمانى كه از او مى‏ پرسند قصد دارى در اين مكان زندگى مستمر داشته باشى مى‏ گويد: «نه قصد زندگى ندارم» ولى قطع رابطه هم نمى ‏كند، اين اعراض است، اعراض از زندگى مستمر.

روزه و نماز کاملی که در این فرض به‌جا آورده‌اند صحیح است ولی از این به بعد طبق حکم اعراض عمل کنند.

بخش عمده روز مهم است.

اگر از آن صرف نظر کرده اند مانعی ندارد.

در تحجير املاك بلا صاحب مرور زمان وجود ندارد، بلكه معيار آن است كه يقين به اعراض صاحب اصلى پيدا كنيم؛ خواه يقين در يك روز پيدا شود، يا پنجاه سال.

این مورد از مصادیق اعراض قهرى است؛ و همچنین نسبت به اولادشان تا زمانى که با آن ها زندگى مى کنند.

مانعی ندارد.