هرگاه از روى سهو و فراموشى طواف واجب را ناقص بگذارد، اگر بعد از تجاوز از نصف باشد، برمى‌گردد و طواف را كامل مى‌كند. (خواه موالات از دسته رفته باشد، يا نه) و اگر قبل از آن باشد چنانچه موالات به هم نخورده، مى‌تواند آن را تكميل نمايد وگرنه، بايد از نو شروع كند.
به هنگام طواف كردن به هر شكل برود مانعى ندارد؛ مى‌تواند آهسته يا تند، سواره يا پياده راه برود، يا حتّى بدود، ولى بهتر آن است كه به‌طور عادى و با آرامش راه برود و ذكر خدا گويد.
طواف و سعى مزبور صحيح و عمره مذكور مُجزى است، ولى اگر عمداً باشد كفّاره دارد.
احتياط مستحب آن است كه طواف و نماز آن را اعاده كند.
در مسئله طواف اشكالى ندارد.
اگر طواف را (مثلاً روز شنبه) بجا آورد و روز بعد شك كند كه سعى كرده يا نه، احتياط مستحب انجام سعى است، مگر آن‌که پس از تقصير شك نمايد، كه در اين صورت لازم نيست سعى كند.
لازم نيست سعى را بلافاصله بعد از طواف و نماز آن بجا آورد؛ بلكه اگر خسته شود، يا هوا گرم باشد، مى‌تواند آن را تا ساعت‌ها به تأخیر اندازد. حتّى بدون خستگى و گرما نيز تأخیر جايز است؛ ولى تأخیر آن تا روز بعد بدون ضرورت جايز نيست و اگر تأخیر انداخت، گناه كرده، ولى سعى او باطل نخواهد شد.
اگر از روى فراموشى يا ندانستن مسئله سعى را بر طواف مقدّم دارد، احتياط واجب آن است بعد از انجام طواف و نماز طواف سعى را دوباره بجا آورد.
طواف و سعى او صحيح است و احتياط آن است كه تقصير را نيز اعاده كند، ولى كفّاره‌اى ندارد.
در فرض سؤال بايد براى طواف و نماز نايب بگيرد و بقيّه اعمال عمره را خودش بجا آورد و چنانچه به ايران آمده، بايد برگردد و اعمالش را انجام دهد و اگر نمى‌تواند برگردد، بايد براى اعمال عمره نايب بگيرد، ولى بايد خودش تقصير نموده و ترتيب بين تقصير و ساير اعمال را مراعات كند و تا اعمال عمره را انجام ندهد، در احرام باقى مى‌ماند.
اشكال ندارد و چنانچه وظيفه او نايب گرفتن شود براى طواف و نماز طواف نايب مى‌گيرد و بقيّه را با رعايت ترتيب خودش انجام مى‌دهد.
كسانى كه به خاطر عذرى (مانند پيرى، ترس از عادت ماهانه، بيمارى و مانند آن) طواف زيارت و نساء را قبل از وقوف به عرفات انجام داده‌اند، بوى خوش و همسر بر آن‌ها حلال نمى‌شود، بلكه تمام محرمات احرام بعد از حلق يا تقصير بر چنين افرادى حلال مى‌گردد.
