درصورتی‌که فراهم شدن این شرایط میسّر باشد، عنن محسوب نمی‌شود.
چنانچه حکم را نمی‌دانسته و فسخ نکرده است، درصورتی‌که زن آمادگی تمکین را داشته است نفقه به او تعلّق می‌گیرد.
هرگاه مرد بعد از عقد بفهمد كه زن او يكى از هفت عيب زير را دارد می‌تواند عقد را فسخ كند: 1- ديوانگى 2- بيمارى خوره 3- بيمارى برص (پيسى) 4- كور بودن 5- شل بودن به‌طوری‌که آشكار باشد. 6- افضا شدن (يعنى راه بول و حيض او، يا راه حيض و غائط او، يكى شده باشد و به‌طور كلّى پارگى طورى باشد كه قابل‌استفاده براى آميزش جنسى نباشد). 7- گوشت يا استخوان يا غدّهاى در او باشد كه مانع نزديكى شود.
اگر زن در موقع عقد شرط کند که هرگاه شوهر مثلاً مسافرت نماید یا معتاد به مواد مخدر گردد یا خرجى او را ندهد اختیار طلاق با او باشد این شرط باطل است ولى هرگاه شرط کند که او از طرف شوهرش وکیل باشد که هرگاه این کارها را انجام دهد خود را مطلقه کند این وکالت صحیح است و در چنین صورتى حق دارد خود را طلاق دهد.
هرگاه در عقد شرط كرده باشند كه زن بکارت داشته باشد و بعد خلاف آن معلوم شود مرد می‌تواند ازدواج را به هم زند و معمولاً در محیط‌های ما، شرط بکارت به‌عنوان شرط ضمنى و از پیش توافق شده است و معناى فسخ این است که بگوید من عقد را فسخ کردم یا به هم زدم و به هر زبانى باشد کافى است و بايد تفاوت مهر باكره و غير باكره را در نظر بگيرد يعنى اگر مهر دختر به‌عنوان باكره پانصد سكه باشد و در صورت غير باكره بودن 300 سكه به نسبت 200 سكه از مهر او كم می‌شود.
این عیب، موجب فسخ عقد نمی‌شود.
زن نيز می‌تواند در چند صورت عقد را به هم زند: 1- ديوانه بودن شوهر 2- نداشتن آلت مردى 3- ناتوانى از نزديكى جنسى (البته در این مورد باید به مرد مدّت یک سال مهلت داده شود) 4- بيضههاى او را كشيده باشند (تفصيل اين مسئله و مسئله سابق در کتاب‌های مفصّل فقهى آمده است).
هرگاه بعداً رضایت داده و با او زندگی کرده است اشکالی ندارد.
درصورتی‌که آگاهى بر این امر نداشته، می‌تواند فسخ کند مگر این‌که بعد از آگاهى راضى شده و با او زندگى کرده باشد.
صرع به‌تنهایی از عيوب موجب فسخ نيست؛ ولى اگر قبلاً شرطى درزمینهٔ سلامت زوجه شده، از باب تخلّف شرط يا تدليس می‌توان فسخ كرد و درصورتی‌که تدليس ثابت شود مهرالمثل را می‌توان از شخص تدليس كننده گرفت و اگر تدليس كننده شخص زوجه باشد مهريّه‌اى به او تعلق نمی‌گیرد.
هرگاه مرد يا زن به‌واسطه يكى از عيوب موجب فسخ نکاح، عقد را به هم زنند احتياجى به طلاق نيست، همان فسخ كافى است.
چنانچه همسرش واقعاً در عسر و حرج شدید باشد و شوهرش راضی به طلاق وی نباشد می‌تواند از قاضی تقاضای طلاق کند.
