بيرون آوردن خون از بدن، خواه به‌وسیله حجامت باشد، يا جرّاحى، يا مسواك نمودن، يا خاراندن بدن، به‌طوری‌که خون از آن خارج شود، در غيرِ حالِ ضرورت مكروه است و چون جمعى از فقها آن را حرام مى‌دانند، احتياط مستحب ترك آن است.
واجب نیست ولی احتیاط ترک نشود.
حرام نيست، خواه خون بيايد يا نيايد.
اگر خون دردهان بوده باشد موجب بطلان نماز نيست. ولى اگر به‌ظاهر لب به مقدار درهم (یک‌بند انگشت) يا بيشتر رسيده باشد بايد نماز را رها كند و دهان را آب بكشد و سپس آن را اعاده نمايد؛ و اگر كمتر از درهم باشد و با آب دهان آميخته شود و خارج گردد آن‌هم براى نماز اشكال دارد.
اگر يقين داشته باشد يا احتمال دهد خون زخم يا جرّاحى است تكليفى براى او ايجاد نمی‌کند. تنها خود را می‌شوید و غسل و وضو به خاطر آن واجب نيست.همچنین درصورتی‌که رحم آن‌ها را به‌طور كامل برداشته باشند خونى كه می‌بینند عادت محسوب نمی‌شود و حکم خون زخم و مانند آن را دارد و برای نماز شستن آن خون‌ها کافی است؛ و در صورت طلاق احتیاط این است که عدّه نگه دارد.
اگر خون قطع نمی‌شود و جنبه ضرورت دارد جايز است، امّا احتياط واجب آن است كه اگر ممكن است درمان كنند.
بهتر است در حال احرام از دادن خون به روش امروز نيز خوددارى كند؛ مگر در مواقع ضرورت و براى حفظ جان مسلمان.
اشكالى ندارد، مگر اينكه بيم انتقال بيمارى برود.
هرگاه واقعاً خون‌هاى خارجى نامطمئن باشد به‌طوری‌که به تأييد كارشناسان خطر بیماری‌های سخت و فراگير وجود داشته باشد در چنين صورتى اهداى خون بر كسانى كه توانايى اهدا دارند واجب كفائى است.
به غير كفّار حربى می‌توان فروخت، مشروط بر اينكه نياز مسلمانان از طريق ديگر حل شود.
خریدوفروش اشياى نجس در صورتى حرام است كه فايده حلالى نداشته باشد و در حال حاضر كه خون براى نجات جان بيماران مصرف می‌شود و داراى منافع حلالى است، خریدوفروش آن مانعى ندارد.
