هرگاه نماز را به رجاء و امید صحت ادامه دهند (نه به‌قصد ورود) و بعداً معلوم شود صحیح بوده کافی است و نیاز به اعاده ندارد.
اگر شك دارد سفر او هشت فرسخ است يا نه نبايد نماز را شكسته بخواند، ولى در صورت شك بايد از كسانى كه به آن راه آشنا هستند تحقيق كند، مگر اينكه مشقّت زيادى داشته باشد.
روزى را كه انسان شك دارد آخر رمضان است يا اوّل شوّال بايد روزه بگيرد، امّا اگر در اثناء روز ثابت شود كه اوّل شوّال است بايد افطار كند هرچند نزديك مغرب باشد.
در صورت شک به اصل خواندن عقد احکام عقد موقّت را ندارد و اگر نزدیکی کرده‌اند باید عده وطی به شبهه نگه دارد.
هرگاه شك كند كه زمين نجس با آفتاب خشک‌شده يا نه يا چيزى مانع تابش آفتاب بوده يا نه و يا قبلاً عين نجاست را برطرف كرده است يا نه آن زمين نجس است.
با توجه به آنچه نوشته‌شده است باید برگردد و آن جزء و قسمت را بشوید.
هرگاه انسان شك دارد مغرب شده يا نه نمی‌تواند افطار كند و اگر افطار كند هم قضا دارد و هم كفّاره، ولى اگر شك كند كه صبح شده يا نه می‌تواند كارهايى كه روزه را باطل می‌کند انجام دهد و تحقيق كردن نيز واجب نيست.
لازم است به مقداری که می توانید نمازها را به تدریج قضا کنید،البته در صورتی که احتمال می دهید در موقع وضو گرفتن بقیه دست هم شسته می شده قضا لازم نیست.
درصورتی‌که یقین به استطاعت او نداشته باشید انجام حج برای او واجب نیست ولی هرگاه اموالی دارد سزاوار است ورثه در حق او محبت نمایند و حجی برایش انجام دهند.
آرى سعى او صحيح است؛ مشروط بر این‌که در حال شک و ترديد به اميد روشن شدن واقع مسئله سعى را ادامه دهد.
در صورت شک اعتنا نکند و اگر یقین دارد چنانچه بیرون آوردن آن هرچند به‌وسیله دستمال موجب عسر و حرج نشود باید بیرون بیاورد، البته اگر خون مستهلک شود فروبردن آب دهان اشکال ندارد و اگر درمان کار شاقی نباشد بهتر است اقدام کند.
هرگاه يقين داشته باشد غسل بر او واجب شده، يا وضويش باطل گرديده، سپس شك كند كه وضو گرفته يا غسل كرده، بايد وظيفه غسل يا وضو را انجام دهد.
