اگر زن در موقع عقد شرط کند که هرگاه شوهر مثلاً مسافرت نماید یا معتاد به مواد مخدر گردد یا خرجى او را ندهد اختیار طلاق با او باشد این شرط باطل است ولى هرگاه شرط کند که او از طرف شوهرش وکیل باشد که هرگاه این کارها را انجام دهد خود را مطلقه کند این وکالت صحیح است و در چنین صورتى حق دارد خود را طلاق دهد.
در فرض سؤال اگر توبه نماید، مناسب است شوهر نیز او را ببخشد و به زندگی خود ادامه بدهند ولی چنانچه توبه نكند و بر عمل خود باقى باشد بهتر است شوهر او را طلاق دهد، امّا مهرش را بايد بدهد و اگر مشهور به زنا شود احتياط واجب طلاق دادن اوست.
هر کدام باید طبق فتوای مرجع خود عمل کنند و اگر مرد در این مسئله تاکنون از مرجع خود تقلید نکرده می تواند از ما تقلید کند.
اگر با اجازه شوهر روزه گرفته است مخالفت بعدی او اثری ندارد مگر ضرورتی وجود داشته باشد و اگر روزها متعدد بوده روزه آن روز را تمام کند و روزه روزهای بعد اگر مخالف حقوق شوهر باشد بدون رضایت او صحیح نیست ضمناً روزه زن مشروط به رضایت شوهر نیست مگر آنکه مزاحم حقوق او بوده باشد.
درآمد آن حرام نیست ولی ترک منزل در فرض سؤال حرام است.
درصورتی‌که حق شوهر و رضایت پدر باهم تعارض کنند رعایت حق شوهر مقدم است.
در صورتی که حق شوهر و رضایت پدر با هم تعارض کنند رعایت حق شوهر مقدم است.
در صورتی که زوجه قصد تبرّع رایگان نداشته، می تواند مال الاجاره را نسبت به سهم خود مطالبه کند. و از اولین روز اسکان محاسبه می شود.
در صورتی که گرفتن مهریه از همسرش مشکل مهمی نداشته باشد مانعی ندارد.
هرگاه شوهر در حال بيمارى، همسرش را طلاق دهد و پيش از گذشتن يك سال (قمرى) از دنيا برود، زن با سه شرط از او ارث می‌برد: «اوّل» اينكه شوهر در همان مرض از دنيا برود. «دوم» اينكه زن بعد از طلاق و گذشتن عدّه، شوهر نكند. «سوم» آنكه طلاق به رضايت زن نباشد و اگر با رضايت او باشد، ارث بردنش مشكل است.
