مرکز پاسخگویی به احکام شرعی و مسائل فقهی

اگر شكار به واسطه زخمى كه از دندان سگ پيدا كرده بميرد حلال است، بنابراين اگر سگ، شكار خود را خفه كند يا از زيادى دويدن يا ترس بميرد حلال نيست.

سگ طورى تربيت شده باشد كه هر وقت آن را براى گرفتن شكار بفرستند برود و هر وقت از رفتن جلوگيرى كنند بايستد، بلكه همين اندازه كه سگ را براى شكار تربيت كرده‏اند كافى است، ولو اين‏كه وقتى چشمش به شكار افتاد خودش حركت كند و به سوى شكار برود، ولى احتياط واجب آن است كه اگر عادت دارد پيش از رسيدن صاحبش شكار را مى‏خورد از شكار او اجتناب شود، امّا اگر گاهى شكار را بخورد، يا فقط خون او را بخورد، اشكال ندارد.

هرگاه به و سيله باز شكارى يا حيوان ديگر تربيت شده‏اى غير از سگ، حيوانى را شكاركند آن شكار حلال نيست، مگر اين‏كه وقتى برسند كه حيوان زنده باشد مطابق دستور شرع آن را ذبح كنند، در اين صورت حلال است.

هنگام فرستادن يا حركت كردن سگ به سوي شكار بايد نام خدا را ببرد، ولى اگر از روى فراموشى آن را ترك كند اشكال ندارد و لازم نيست پيش از فرستادن سگ نام خدا را ببرد، بلكه اگر پيش از آن كه سگ به شكار برسد نام خدا را ببرد حلال ‏است.

هرگاه سگ تربيت شده را براى شكار حيوانى بفرستد ولى آن سگ حيوان حلال ديگرى را شكار كند، اشكالى ندارد، همچنين اگر آن حيوان را با حيوان ديگرى شكار كند هر دو حلال است.

احتياط واجب اجتناب از گوشت آن است.

هرگاه چند سگ را براى شكار حيوانى بفرستند چنانچه همه آنها داراى شرايط شکار با سگ شکاری باشند شكار حلال است و اگر بعضى از آنها داراى اين شرايط نيستند شكار حرام است.

احتياط واجب اين است كه وقتی سگ شكار را گرفته به سوى شکار برود و اگر زنده است آن را سرببرد.

كسى كه سگ را مى فرستد بنابر احتياط واجب بايد مسلمان يا بچه مسلمانى كه خوب و بد را مى فهمد باشد، كسى كه نسبت به اهل بيت پيغمبر اكرم صلى الله عليه و آله اظهار دشمنى كند مسلمان نيست و شكار او اشكال دارد.

بنابر احتياط واجب بايد از گوشت آن شكار پرهيز كرد.

كسى كه سگ را فرستاده وقتى برسد كه شكار جان داده باشد، يا اگر زنده است به اندازه سر بريدن وقت نباشد، آن شکار حلال است. امّا اگر زمانى برسد كه به اندازه سربريدن وقت دارد مثلًا چشم خود را حركت مى دهد يا پاى بر زمين مى زند، بايد سر حيوان را مطابق دستور شرع ببرد وگرنه حرام است.