نمى‌تواند از احرام خارج شود. حتّى اگر لباس احرام را از تن بيرون كند و لباس دوخته بپوشد و قصد بيرون آمدن از احرام كند، احرامش به هم نمى‌خورد و آنچه به سبب احرام بر او حرام شده حلال نمى‌شود و اگر كارى كند كه موجب كفّاره است، بايد كفّاره بدهد و راه خروج از احرام فقط انجام عمره يا حج است كه نيّت آن را كرده است.
نيّت مى‌كند حجی را كه براى آن اجیرشده‌ام بجا مى‌آورم.
هر سه روز را نیت روزه قضا کند و کسی که قضا ندارد نیت قصد قربت کند.
براى تيمّم بايد اوّل نيّت كند، بعد تمام دو كف دست را باهم بر چيزى كه تيمّم بر آن صحيح است بزند، سپس هردو دست را بنابر احتياط واجب به تمام پيشانى و دوطرف آن از جايى كه موى سر مىرويد تا ابروها و بالاى بينى بكشد و احتياط واجب آن است كه روى ابروها را نيز مسح كند، سپس كف دست چپ را بر تمام پشت دست راست مىكشد و بعد از آن، كف دست راست را بر تمام پشت دست چپ.
اين طواف باطل است و بايد اعاده شود.
هرگاه زكات را به ميل خود نپردازد حاكم شرع می‌تواند به‌اجبار از او دريافت دارد و زكات محسوب می‌شود و نيت قربت در اينجا ساقط است، ولى احتياط واجب آن است كه حاكم شرع قصد قربت كند.
اگر مالك يا وكيل او بدون قصد قربت، زكات را به فقير دهد و پيش از آن‌که مال از بین برود خود مالك نيت قربت كند، زكات حساب می‌شود.
واجبات «احرام» سه چيز است: «پوشيدن لباس احرام»، «نيّت» و «گفتن لبّيك».
در فرض سؤال بايد براى طواف و نماز نايب بگيرد و بقيّه اعمال عمره را خودش بجا آورد و چنانچه به ايران آمده، بايد برگردد و اعمالش را انجام دهد و اگر نمى‌تواند برگردد، بايد براى اعمال عمره نايب بگيرد، ولى بايد خودش تقصير نموده و ترتيب بين تقصير و ساير اعمال را مراعات كند و تا اعمال عمره را انجام ندهد، در احرام باقى مى‌ماند.
لازم نيست انسان خودش موى سرخود را كوتاه كند، بلكه اگر از ديگرى هم كه از احرام درآمده بخواهد اين كار را براى او انجام بدهد كافى است؛ خواه شيعه باشد يا از اهل سنّت و درهرحال خودش بايد نيّت كند كه مثلاً براى حجةالاسلام تقصير مى‌كنم قربت الى الله.
