مرکز پاسخگویی به احکام شرعی و مسائل فقهی

نائب شدن در طواف قبل از انجام‌ طواف خود مانعى ندارد.

نيابت لازم نيست و طواف به شكل مزبور صحيح است و طواف از طبقه بالا به هنگام ضرورت مانعى ندارد. همچنين طواف در زير سقف‌ها و رواق‌ها مانعى ندارد.

اگر اميد دارد كه عذرش مرتفع گردد، احتياط مستحب آن است كه تا آخرين فرصت صبر كند؛ اگر عذر برطرف نشد تيمّم كند؛ ولى اگر يقين دارد برطرف مى‌شود بايد صبر كند.

هرگاه محرم دسترسى به آب پيدا نكند، يا از استعمال آب معذور باشد و نتواند صبر كند تا عذرش برطرف شود، واجب است به‌جا آن تيمّم كند؛ خواه تيمّم بدل از غسل باشد، يا بدل از وضو؛ سپس طواف را بجا آورد و نايب گرفتن لازم نيست.

اشكالى ندارد.

اگر شخصى در مکه باشد و بخواهد عمره تمتّع بجا آورد و به عللى از رفتن به ميقات عمره تمتّع معذور باشد، لازم است به خارج از حرم، مانند مسجد تنعيم، برود و ازآنجا محرم شود و از ادنى الحل كافى است.

کسی که از انجام‌ اعمال حج معذور است بايد پول را به صاحبش برگرداند، مگر این‌که از طرف صاحب پول مجاز در نايب گرفتن باشد كه در اين صورت مى‌تواند شخص ديگرى را در تمام عمل حج نايب كند و درصورتی‌که بدون اجازه، نيابت را به ديگرى واگذار كند و او عمل را انجام دهد، حج از طرف منوب‌عنه انجام مى‌شود، ولى نايب اوّل بايد پول را به صاحبش برگرداند (مگر این‌که صاحبش راضى گردد) و صاحب پول ضامن چيزى نيست و نايب اوّل بايد اجرت نايب دوّم را بپردازد.

نيابت او صحيح است و بايد شب‌ها به‌جا روز رمى كند.

هر كس نتواند اعمال اختيارى حج را انجام دهد معذور است و بنا بر احتياط مستحب نمى‌تواند نايب شود؛ ولى اگر در فراگرفتن اعمال حج يا نماز كوتاهى كرده باشد، نيابت او اشكال دارد؛ البتّه عذرهايى كه دراثناى حج پيش مى‌آيد مانع صحت نيابت نيست. همچنين اقدام شخص حاجى به قربانى در حال اختيار نيز شرط نيابت نمى‌باشد.

كسى كه معذور از انجام‌ صحيح بعضى از اعمال حج است، احتياط مستحب آن است كه اجير و نايب ديگرى نشود و اگر چنين شخصى، حتّى به‌صورت مجّانى، از سوى شخصى حج بجا آورد، اكتفا كردن به آن خلاف احتياط است، ولى عذرهايى كه در خود حج به‌طور تصادفى پيش مى‌آيد، مانند وقوف اضطرارى و امثال آن، مانع نيابت نيست.

در فرض سؤال درصورتی‌که یقین دارد تا رمضان آینده توان قضا کردن روزه را ندارد می‌تواند کفاره هرروز از ماه رمضان را بعد از همان روز پرداخت نماید.

كسى كه به‌واسطه بيمارى يا حيض و نفاس روزه ماه رمضان را نگيرد و پيش از پايان ماه‏ رمضان از دنيا برود لازم نيست روزه‌هايى را كه نگرفته براى او قضا نمايند.