کیفیت فسخ کردن عقد
اینکه گفته میشود زوج یا زوجه حق فسخ دارد این فسخ با عبارت یا عمل خاصی صورت میگیرد؟ آداب آن چگونه است؟
همینکه بگوید من عقد را فسخ کردم یا به هم زدم، به هر زبانی باشد کافی است.
همینکه بگوید من عقد را فسخ کردم یا به هم زدم، به هر زبانی باشد کافی است.
اولاً چنانچه زن از این مسئله آگاه بوده، عقد صحیح است و حق فسخ ندارد و ثانیاً درصورتیکه او را طلاق دهد، نصف مهر را باید بپردازد و درصورتیکه یکی از طرفین فوت کند باید تمام مهر را بپردازد.
هرگاه ازدواج دخترى قبل از بلوغ مصلحت نداشته است، از اوّل عقد باطل بوده است اما اگر در آن زمان براى دختر مصلحت داشته و الآن داراى مفسده مهمی است باید پیش یکى از علما برود و مدرک خود را بر وجود مفاسد فعلى و اینکه منظور آنها انتقامجویی است ارائه دهد، اگر ثابت شود خطرى آن دختر را تهدید میکند، آن عالم میتواند صیغه طلاق او را جارى کند.
صرع بهتنهایی از عيوب موجب فسخ نيست؛ ولى اگر قبلاً شرطى درزمینهٔ سلامت زوجه شده، از باب تخلّف شرط يا تدليس میتوان فسخ كرد و درصورتیکه تدليس ثابت شود مهرالمثل را میتوان از شخص تدليس كننده گرفت و اگر تدليس كننده شخص زوجه باشد مهريّهاى به او تعلق نمیگیرد.
نمیتواند با او زندگى کند و ازدواجش باطل است.
زن میتواند صیغه فسخ را جارى کند و احتیاط آن است که آن را به اطّلاع حاکم شرع برساند.
اگر به گواهى اهل اطّلاع این بیمارى در مرحلهای باشد که موجب سرایت و خطر گردد و شوهر حاضر به طلاق دادن زن نباشد، زن میتواند طلاق خود را بهوسیله حاکم شرع بگیرد و مرد نیز در اینگونه موارد میتواند زن را طلاق بدهد.
درصورتیکه آگاهى بر این امر نداشته، میتواند فسخ کند مگر اینکه بعد از آگاهى راضى شده و با او زندگى کرده باشد.
این عیب، موجب فسخ عقد نمیشود.
هرگاه بعداً رضایت داده و با او زندگی کرده است اشکالی ندارد.
چنانچه حکم را نمیدانسته و فسخ نکرده است، درصورتیکه زن آمادگی تمکین را داشته است نفقه به او تعلّق میگیرد.
زن نيز میتواند در چند صورت عقد را به هم زند: 1- ديوانه بودن شوهر 2- نداشتن آلت مردى 3- ناتوانى از نزديكى جنسى (البته در این مورد باید به مرد مدّت یک سال مهلت داده شود) 4- بيضههاى او را كشيده باشند (تفصيل اين مسئله و مسئله سابق در کتابهای مفصّل فقهى آمده است).