هرگاه مرد بعد از عقد بفهمد كه زن او يكى از هفت عيب زير را دارد می‌تواند عقد را فسخ كند: 1- ديوانگى 2- بيمارى خوره 3- بيمارى برص (پيسى) 4- كور بودن 5- شل بودن به‌طوری‌که آشكار باشد. 6- افضا شدن (يعنى راه بول و حيض او، يا راه حيض و غائط او، يكى شده باشد و به‌طور كلّى پارگى طورى باشد كه قابل‌استفاده براى آميزش جنسى نباشد). 7- گوشت يا استخوان يا غدّهاى در او باشد كه مانع نزديكى شود.
خواندن عقد درزمانی که زن در عادت ماهیانه به سر می‌برد مانعی ندارد و عقد صحیح است.
پدر و جدّ پدرى می‌توانند (در صورت ضرورت و مصلحت) براى فرزند نابالغ يا ديوانه خود ازدواج كنند و بعدازآنکه طفل بالغ شد يا ديوانه عاقل گرديد بنابر احتياط واجب نبايد آن را به هم زد.
در فرض سؤال احتياط واجب آن است كه صيغه عقد را دوباره بخوانند.
اگر عقد زنى را براى مردى بدون اجازه آن‌ها بخوانند و بعداً آن‌ها راضى شوند و اجازه دهند عقد صحيح است.
اگر واقعاً رضايت قلبى نبوده عقد باطل است؛ ولى به‌حسب ظاهر بعد از اجراى صيغه آن‌ها زن و شوهرند مگر این‌که يكى از آن دو بتوانند ثابت كند كه رضايت قلبى نداشته است.
كسى كه صيغه عقد را می‌خواند بايد عاقل و احتياطاً بالغ باشد هرچند از طرف ديگرى وكيل باشد.
كسى كه صيغه را می‌خواند باید قصد انشاء داشته باشد يعنى قصدشان اين باشد كه با گفتن اين الفاظ همسرى در ميان آن دو برقرار گردد، زن خود را همسر مرد قرار دهد و مرد اين معنى را قبول كند، وكيل نيز بايد چنين قصدى را داشته باشد.
هرگاه به مسائل شرعى ناآگاه بوده و تصوّر می‌کرده‌اند ازدواج نياز به صيغه عقد ندارد، فرزندان آنان نامشروع نيستند و ارتباطات زناشويى آن‌ها تاکنون اشكال نداشته است. ولى ازاین‌پس بايد فوراً صيغه عقد را بخوانند و قبل از آن هیچ‌گونه تماس زن‌وشوهری باهم نداشته باشند و نكاح معاطاتى صحيح نیست.
آری، باید صیغه عقد تلفّظ شود.
باید فامیلی واقعی گفته شود یا اگر کسی به نام دیگری مشهور است آن نام ذکر شود و یا به صورتی اشاره شود که طرفین مشخص گردند.
لازم نیست و تفاوتى نمی‌کند، هرچند بهتر است ایجاب مقدّم شود.
