مرکز پاسخگویی به احکام شرعی و مسائل فقهی

اولاً چنانچه زن از این مسئله آگاه بوده، عقد صحیح است و حق فسخ ندارد و ثانیاً درصورتی‌که او را طلاق دهد، نصف مهر را باید بپردازد و درصورتی‌که یکی از طرفین فوت کند باید تمام مهر را بپردازد.

همین‌که بگوید من عقد را فسخ کردم یا به هم زدم، به هر زبانی باشد کافی است.

این عیب از عیوب فسخ نکاح نیست مگر این‌که قبلاً شرط صحّت کامل کرده باشند. در این صورت زن حقّ فسخ از باب خیار تدلیس دارد، ولى در فرض مسئله که مواقعه صورت نگرفته مهر به او تعلّق نمی‌گیرد. امّا اگر خساراتى متحمّل شده، می‌تواند آن را از زوج بگیرد.

در فرض سؤال این امر عنن محسوب نمی‌شود بلکه نزد حاكم شرع مى‌رود و به زوج مهلت می‌دهد كه يك سال به معالجه خود بپردازد هرگاه معالجه نشد زوجه می‌تواند عقد را فسخ كند و این امور قابل‌درمان است.

بیمارى مزبور عنن محسوب نمی‌شود.

سابقه بیمارى روانى به‌تنهایی براى فسخ کافى نیست؛ و با توجّه به این‌که چند سال با او زندگى کرده و آثار محسوسى در این مدّت نبوده، نشان می‌دهد که بهبودى نسبى یافته است. وجود عوارض غیر محسوس، یا ضعیف گذشته، به‌تنهایی براى فسخ نکاح کافى نیست.

اگر یکى از آن دو، یا هر دو خنثاى مشکل باشند، نکاح باطل است.

احتیاط آن است که به فسخ قناعت نشود، زوج از طلاق استفاده کند و زن هم در صورت موافقت زوج، از خلع استفاده کند.

در فرض سؤال احتیاط نمایند، یعنی با او ازدواج ننماید ولی حجاب را نیز رعایت نماید.

در فرض سؤال فرزندان به خاطر این‌که نمی‌دانسته‌اند حلال‌زاده‌اند و اگر زن از همسر قبلی دخترى دارد به این مرد محرم است و پسران مرد نیز با زن محرمند.

نمی‌تواند با او زندگى کند و ازدواجش باطل است.

1- توافق طرفین کافى نیست.2- چنانچه احتمال دهیم ادّعاى آن‌ها راست باشد، باید حمل بر صحّت کرد.3- در فرض بالا حد و تعزیر هر دو. ساقط می‌شود.4- احصان مرد تفاوتى ایجاد نمی‌کند.5- آن‌ها می‌توانند باهم ازدواج کنند.6- تفاوتى نمی‌کند.