اگر تنها وعده بوده، اداى آن واجب نيست؛ امّا بدون شك عمل به آن مستحب مؤكّد است، ولى چنانچه آن را جزئى از مهريّه قرار داده‌اید، يا شرط ضمن العقد بوده، بايد به آن عمل كنيد.
در فرض سؤال مهریّه به حال خود باقی است و باید پرداخت شود.
می‌تواند منافع خانه را به‌عنوان ثلث به او واگذار کند و احتیاطاً از ورثه هم رضایت بگیرد و یا این‌که منافع مزبور را به همسرش در برابر چیز معیّنى مصالحه کند و عوض را دریافت دارد و از همه بهتر این‌که منافع خانه را به‌عنوان «عُمرى» و «سُکنى» (یعنى اسکان همسرش در آن خانه مادام الحیات) به او واگذار کند، در این صورت ورثه حقّ بیرون کردن او را از خانه مادام‌العمر ندارند.
نسبت به سهم خود از اعيانى حقّ مطالبه اجرت دارد.
نهی زوجه نسبت به مرد تأثیری ندارد.
لازم است نیازهای زوجه را در حد شأن تأمین نماید ولی همه آنچه نوشته اید معلوم نیست جزء شأن باشد.
چنانچه درمان او نیاز به همبستر شدن با زوجه دارد، در صورت عدم تمکین زوجه، باید مدّت تمکین تجدید شود.
در مسئله مربوط به حکومت باید از ولی‌فقیه پیروی شود.
اشتغال زوجه در خارج از منزل بدون جلب رضایت زوج جایز نیست، مگر این‌که در ضمن عقد ازدواج یا عقد خارج لازم دیگری شرط کرده باشد، ولی اگر شوهر در زندان است و یا به مسافرت طولانی رفته است و زن نیاز به کار دارد مانعی ندارد.
یارانه مربوط به کسی است که هزینه‌های زندگی مانند آب، برق، گاز و ... را می‌پردازد.
تعزیر به دست حاکم شرع است که پس از شکایت زوج مبنى بر عدم تمکین زوجه و ثبوت آن انجام مى گیرد.
در فرض سؤال اگر زن از شوهر طلبی داشته باشد و شوهر حاضر به ادای آن نیست، زن می‌تواند اموال او را در مقابل آن بردارد.
