احتياط آن است كه موالات را در سعى مراعات كند؛ يعنى هفت دور را بدون فاصله زيادى پشت سر هم بجا آورد مگر در مواردی که ذکر شد. (فرارسیدن وقت نماز، حاجت ضروری، خستگی و آگاهی از نخواندن نماز طواف در حال سعی).
هرگاه بعد از اتمام سعى و انجام تقصير، شك كند آيا هفت دور را کامل بجا آورده، يا نه؟ يا ساير شرايط موجود بوده، يا نه؟ اعتنا نمى‌كند.
اگر قبل از تقصير مى‌داند هفت دورِ كامل را بجا آورده و شك در دور بيشتر سعی دارد، سعى او صحيح است و اعتنا نمى‌كند.
اگر بعد از اتمام سعى، يا اتمام هر دورى، شك كند كه آن را درست بجا آورده، يا نه؟ اعتنا نمى‌كند و سعی‌اش صحيح است. همچنين اگر در بين رفت‌وآمد، در صحيح بجا آوردن جزء پيش شك كند اعتنا ننمايد.
اگر طواف را (مثلاً روز شنبه) بجا آورد و روز بعد شك كند كه سعى كرده يا نه، احتياط مستحب انجام سعى است، مگر آن‌که پس از تقصير شك نمايد، كه در اين صورت لازم نيست سعى كند.
اگر مى‌تواند با چرخ سعى كند، هرچند با وام گرفتن از ديگران، اين كار مقدّم است و نيابت گرفتن صحيح نيست؛ مگر آن‌که موجب عُسر و حرج گردد كه در اين صورت نايب مى‌گيرد.
محل سعى مسجد نيست و رفتن زن حائض در انجام اشكالى ندارد. بنابراين، بايد خودشان سعى را بعد از طواف و نمازِ طوافِ نايب، بجا آورند.
ضررى به سعى او نمى‌زند؛ ولى اگر عمداً باشد گناه كرده است.
سعى مستحبی نداريم، سعى فقط سعى واجب است.
بهتر است در حال سعى وضو داشته باشد، ولى واجب نيست. حتّى زنان حائض مى‌توانند سعى بين صفا و مروه را انجام دهند.
سعى را مى‌توان پياده يا سواره انجام داد، خواه سالم و توانا باشد، يا بيمار و ناتوان؛ امّا اشخاصى كه توانايى دارند بهتر است پياده بروند.
مستحب است مردان به هنگام رفتن از صفا به مروه، يا هنگام بازگشت، وقتى به محل علامت‌گذاری شده ـ كه امروزه با چراغ سبز مشخص‌شده ـ مى‌رسند «هَرْوَله» كنند؛ ولى اگر موجب ناراحتى آن‌هاست، آن را ترك كنند.
