نباید کاری برخلاف قوانین جمهوری اسلامی انجام دهد ولی خانه مزبور غصبی محسوب نمی‌شود و نماز در آن صحیح است.
این کار درصورتی‌که مخالف قوانین و مقررات حکومت اسلامی باشد جایز نیست ولی بر مراکز علمی لازم است امکان استفاده از منابع علمی سالم را برای دانشجویان فراهم کنند.
چنانچه از رقص و موسيقى حرام و كارهاى نامشروع ديگر پرهيز شود و اشعار مناسب خوانده شود، يا نمایش‌های شاد مشروعى داده شود مانعى ندارد؛ و بسيارى از متدینین در جلسات جشن ازدواج و مانند آن از همين روش استفاده می‌کنند.
درصورتی‌که فعالیت آن‌ها در جهت ترویج و گسترش معارف اسلامی است کمک به آن‌ها اشکالی ندارد.
ظاهراً آنچه در آن حدیث و احادیث مشابه آن آمده، ناظر به مال الخراج است; زیرا اراضى خراجیّه متعلّق به همه مسلمین است و باید به‌طور مساوى تقسیم شود. به‌علاوه بعید نیست این سخن اشاره به امتیازاتى باشد که در زمان عثمان میان شرفاى قبایل و زورمندان قائل می‌شدند. ولى اگر تفاوت به خاطر کثرت عائله، یا خدمت بیشتر و فعالیت افزون‌تر در امور اسلامی باشد، اشکالى ندارد.
شکی نیست کسانی که نقشه‌ای مثبت و مقدس اسلامی را اجراء می‌کنند باید افرادی خوش‌نام و خوش سابقه باشند در غیر این صورت اثر منفی بر مخاطبان خواهند داشت.
ظاهراً مخالف معروفى نیست، در این زمینه می‌توانید به کتاب خلاف شیخ طوسی، کتاب الزکاة و الخمس، مسئله 138 مراجعه کنید.
آنچه در بالا نوشته‌اید از احکام حکومتى است و احکام حکومتى عموماً به یک کبراى کلیّه که در زمره احکام عناوین اولیه یا ثانویه است، بازمی‌گردد. به تعبیر دیگر، احکام حکومتى در طول احکام اولیه و ثانویه است، نه در عرض آن‌ها.
در فرض سؤال، خریدوفروش آن جایز نیست؛ و لذا از قوانین حکومت اسلامی تخلف نکنید.
به مقداری که ضرورت دارد لازم است و ظاهرا عده ای دست اندر کار این برنامه هستند.
الف) البتّه تعبیر به مقدسات اسلامى در هر مورد با ملاحظه قرائن موجود در کلام ممکن است تفسیر خاصی داشته باشد; ولى معمولاً هنگامی‌که این تعبیر گفته می‌شود، اشاره به امورى است که در نظر همه دینداران محترم است; مانند «خدا»، «پیامبر (صلی‌الله علیه وآله)» «ائمّه هدى (علیهم‌السلام)»، «قرآن مجید»، «مساجد»، «کعبه»، «احکام مسلّمه اسلام» و امثال آن. ممکن است در پاره‌ای از موارد، مقدسات اسلامى معناى گسترده‌تری داشته باشد. ب) مرجع تشخیص، عرف افراد دین‌دار و آشنا به مسائل اسلامى است و ممکن است در موارد پیچیده، نیاز به استفاده ازنظر دانشمندان و علماى دینى نیز باشد. ج) اگر منظور از نقد و بررسى، ایراد به قانون و قانون‌گذار باشد، بی‌شک جزء مصادیق اهانت است و اگر منظور، اشکال و ایراد به کسانى باشد که چنان حکمى استنباط کرده‌اند و به تعبیر دیگر، استنباط زیر سؤال برود نه حکم الهى، مصداق اهانت به مقدسات اسلامى نیست.
در شرایط فعلی آنچه معمول است مانعی ندارد.
