تجویز داروهای پرخطر برای درمان
در بعضى از بیماری‌ها، مثل برخى عفونت‌های نه‌چندان مهم، پزشك جهت تسريع بهبودى بيمار، يا اطمينان از اينكه داروى تجويزى وى بسيار قوى است و در مورد خيلى از عفونت‌ها می‌تواند مؤثر باشد، يا به خاطر اينكه از هزينه درمان بيمار و مراجعات مكرّر وى بكاهد، اقدام به تجويز داروهايى می‌کند كه ضررهاى آن كاملاً شديد و به اثبات رسيده است و اين در حالى است كه شايد بتوان از طريق داروهاى ديگر، كه ضرر بسيار كمترى دارد، ولى ممكن است با عدم اطمينان كامل و هزينه زيادتر همراه باشد بيمار را معالجه نمود. با چنين فرضى، بهترين كار چيست؟ انتخاب راه سريع و پرخطر، يا راه کم‌خطر و احياناً دير اثر؟
انتخاب راه دو لازم است.
