خواندن نماز در صورت شک آلوده بودن ودی به بول
حاشیه آقا بر عروه آمده جلد 1 صفحه 145 در پاورقی 3 آمده است: اگر فردی شک در بیرون آمدن مذی کند دلیلی بر بنا بر عدم آن نیست؛ اگر احتمال عقلایی معتد به بدهد و بنا برفرض وجودش جز با دست کشیدن برطرف نشود حال اگر کسی هنگام بول همین حالت برای او پیش آید و فقط آب بریزد و دست نکشد و نداند که آیا مذی برطرف شده یا نه؛ آیا آن قسمت نجس است و نمازهایی که در این مدت خوانده باطل است؟ در صورت بطلان آیا این حکم فتوا است یا احتیاط واجب است؟
درصورتی‌که مطمئن باشد با آبی که ریخته ودی نیز از بین رفته پاک‌شده و نماز صحیح است ولی اگر شک دارد چنانچه هم‌اکنون شک می‌کند نمازهای قبلی صحیح است اما اگر در آن زمان شک داشته و با شک نماز می‌خوانده نمازش اشکال دارد.اگر حکم را نمی‌دانسته نمازهای قبلی او صحیح است.
