لازم نیست سؤال نمایید و می‌توانید حمل به صحت نمایید.
اگر غير از اعضاى وضو جايى از بدن نجس باشد مانعى براى وضو ندارد، ولى در مخرج بول و غائط احتياط مستحب آن است كه اوّل آن را تطهير كرده، بعد وضو بگيرد.
وجود انگشتر و دستبند و مانند آن اگر مانع رسيدن آب نباشد، براى وضو ضررى ندارد و مى تواند آن را جابه جا كند تا آب به زير آن برسد و شسته شود و اگر بعد از وضو، انگشتر يا مانع ديگرى در دست ببيند و نداند موقع وضو بوده يا نه، وضوى او صحيح است، به شرط اين كه احتمال بدهد در حال وضو توجّه به اين امر داشته است.
نمازى که مقدّم است صحیح است و دوّمى باطل؛ و معیار شروع در خطبه‌هاست; هرکدام قبلاً شروع کنند نمازشان صحیح است.
اگر گروه سوّمى خواسته باشند در همان محدوده، اقامه جمعه دیگرى بنمایند، باید یقین داشته باشند که آن دونماز جمعه باطل است و اگر احتمال صحت یکى از آن دو را بدهند، نمی‌توانند اقامه جمعه دیگرى بنمایند.
اگر يقين داشته باشد نماز را خوانده‌اما نداند صحيح انجام داده يا نه اشكال ندارد.
اگر مفسده خاصی نداشته باشد، اشکالى ندارد.
در عدالت امام جماعت ملاك حليّت و حرمت عمل نزد خود اوست نه مأموم، يعنى عدالت امام جماعت به اين صورت براى ديگران احراز می‌شود كه از او گناه كبيره يا اصرار بر گناه صغیرهای كه حرمت آن نزد خود امام جماعت ثابت است ديده نشود. جهل امام جماعت به حرمت يك عمل، عذر براى او محسوب شده و او در ظاهر گناه نكرده است.
هرگاه امام عادل است حمل بر صحت کنید مگر اینکه قرائن خلافی بر شما ظاهر شود.
هرگاه در آيه و يا ذكرى از نماز شك كند بايد آن را تكرار كند تا صحيح بگويد، امّا اگر به حدّ وسواس برسد بايد اعتنا نكند و اگر اعتنا كند نمازش اشكال دارد و بنا بر احتياط واجب بايد دوباره بخواند.
در مواردی که یقین به صحت عمل خود داشته و درواقع باطل بوده چنانچه قاصر باشد عمل او صحیح است البته در غیر از ارکان و طهارت (وضو، غسل و تیمم) و الا باید نماز را اعاده نماید.
اگر بعد از انجام جزئى از نماز در صحت آن شک کند، یعنى نمی‌داند جزئى را که بجا آورده، صحیح انجام‌شده است یا نه در این صورت به شک خود اعتنا نمی‌کند، یعنى بنا بر صحیح بودن آن می‌گذارد و نماز را ادامه می‌دهد.
