بايد به اين مسئولیت‌ها شرعاً عمل كنند
درصورتی‌که نگاه هوس آلود نباشد، در مورد وجه و كفّين اشكالى ندارد.
تنها به مقدار ضرورت جايز است.
تنها در صورتى جايز است كه اين آموزش براى غير همجنس ضرورتى داشته باشد، يعنى بدون آن تعليمات كافى براى نجات جان بيماران از خطر يا بيمارى ميسّر نشود.
هرگاه آموزش ضرورى، منحصر به آن مورد باشد رضايت طرف لازم نيست; ولى اگر موارد ديگرى براى آموزش پيدا شود، كه طرف مقابل رضايت نمی‌دهد، نمی‌توان از مواردى كه راضى نيستند استفاده كرد.
او بايد به وظيفه خود عمل كند و كارى به ديگران نداشته باشد.
چنانچه نجات مسلمين (ولو در آينده) متوقف بر این‌گونه آموزش‌ها باشد و راه منحصر به اين معاينات و مشاهدات باشد جايز است.
با توجّه به آنچه نوشته اید اشکالی ندارد می تواند به سال بعد موکول نماید و در واقع فعلا مستطیع نیست.
درصورتی‌که قصد دارد براي مدت طولاني در آنجا سکونت داشته باشد (مثلاً یک سال يا بيشتر)، يا هفته‌ای حداقل سه روز به مدت دو سال يا بيشتر در آنجا باشد، آنجا در حکم وطن خواهد بود، روزه صحیح است و نيازي به‌قصد ده روز ندارد ولي اگر آنجا نمی‌ماند ولي در هفته حداقل سه روز رفت‌وآمد دارد و اين کار براي مدتي (حداقل دو ماه) ادامه دارد، روزه در آن محل و بين راه صحیح است.
اگر در دوران تحصیل آنجا حکم وطن شمارا دارد و در آن محل سکونت می‌کنید چنانچه قبل از اذان ظهر به آنجا برسید (چنانچه کاری که روزه را باطل می‌کند انجام نداده باشید) باید روزه‌بگیرید و اگر در دوران تحصیل، کثیر السفر بوده‌اید با توجه به فاصله‌ای که ایجادشده، در این چند روز مسافر هستید و نماز و روزه‌تان شکسته است (تا زمانی که دوباره کثیر السفر شوید).
اتاقى که طبق مقرّرات به فرد خاص داده مى شود، دیگران حق ندارند بدون اجازه او داخل شوند، و از این نظر حکم خانه او را دارد.
كسى كه مباشر ايجاد ضرر و زيان است ضامن است. مگر اينكه قبلاً از طرف مقابل برائت گرفته و در كارهاى خود كوتاهى ننموده باشد.
