مرکز پاسخگویی به احکام شرعی و مسائل فقهی

زنى كه به واسطه بيمارى يا غير آن عادت ماهانه نمى‏بيند هرگاه مرد بخواهد او را طلاق دهد بايد از زمانى كه با او نزديكى كرده تا سه ماه از نزديكى خوددارى كند و بعد او را طلاق دهد.

خودآزارى جنسى نوعى بيمارى است و مبتلايان به آن بايد به روانكاو مراجعه كنند تا درمان شوند.

در مواردى كه ضرورتى براى بلند شدن قد احساس شود و اين جرّاحى خطرى براى بيمار نداشته باشد اشكالى ندارد.

درصورتی‌که درمان در بلاد اسلامى ممكن نشود و يا بلاد غير اسلامى در آن مورد ترجيح روشنى داشته باشد مانعى ندارد.

شما بايد تسليم حكم خدا باشيد. حكم خدا اين است كه به مقدار متعارف بشوييد; بقيّه براى شما «پاك» است، هرچند حالت وسواس به شما می‌گوید نجس است، اين روشن‌ترین راه است و بسيارى از اين طريق درمان شده‌اند.

بى‌شك خودكشى و انتحار، به هر شكل و به هر صورت و كمك به مرگ ديگرى، به هر شكل و هر صورت، خواه از ناحيه خود انسان باشد يا از ناحيه طبيب و خواه به‌منظور نجات از درد و رنج باشد يا به دليل سربار جامعه بودن، يا ظالم و ستمگر بودن و يا هر دليل ديگر، ازنظر اسلام ممنوع است و در بعضى از آيات قرآن و احاديث اسلامى به اين معنى اشاره‌شده است. عقل نيز حكم می‌کند كه اين كار بسيار زشت و ناپسند است. اضافه بر اين، گشودن اين باب سبب می‌شود كه هر كس به هر بهانه‌اى دست به خودكشى بزند. يا اطبّاى سودجو، كمك به كشتن افراد كنند. يا افرادى كه می‌خواهند اشخاصى را از صحنه به در كنند، متوسّل به اين بهانه شوند، كه خودش تقاضا كرده، يا از دردهاى مختلف رنج مى‌برده است. يا به تشخيص ما مصداق ظالم بوده و كشتن او سبب قطع ظلم او شده است.

درصورتی‌که عرفاً به او ديوانه و مجنون بگويند و يا اينكه نتواند وقت نماز را تشخيص دهد، نماز و روزه از او ساقط می‌شود.

كسى كه ايستاده نماز می‌خواند نمی‌تواند به كسى كه نشسته يا خوابيده نماز می‌خواند، اقتدا كند.

بيمارى صرع موجب خيار فسخ در عقد نكاح نيست; بنابراين اگر زوج بخواهد زوجه را طلاق دهد. چنانچه عروسى نموده‌اند بايد تمام مهر را بپردازد.

اين بيمارى از عيوب مجوّز فسخ نكاح نيست.

در فرض مسئله پايان دادن به باردارى ظاهراً مانعى ندارد.

چنانچه زمانى باشد كه بتوانيد طواف و نماز طواف را بدون خروج آن انجام دهيد، بايد همان زمان را انتخاب نموده و اعمالتان را انجام دهيد و اگر چنين چيزى امكان‌پذير نيست و به‌هیچ‌وجه خروج آن را احساس نمى‌كنيد، طواف را با يك وضو و نماز طواف را با وضوى ديگر انجام دهيد و اگر ناچار است هر دو را باهم بجا آورد و توانایی بر وضوى مجدّد ندارد براى نماز طواف تيمّم مى‌كند و اگر نماز طواف را بلافاصله بعد از طواف بخواند، همان وضوى اوّل كافى است و نيازى به نايب گرفتن نيست.