مرکز پاسخگویی به احکام شرعی و مسائل فقهی

روزه‌هايى كه به خاطر مسافرت يا بيمارى و مانند آن ترك شده، بايد قضا كند.

اگر این مقدار از بیمارى موجب اختلال در عقل او نشده باشد، نقل‌وانتقالت او اشکالى ندارد، و فلج شدن بدن ارتباطى به اختلال فکرى ندارد اما هرگاه واقعاً بیمار بوده، و سرانجام بیماری‌اش سبب مرگ او شده، تصرفات او که شکل بخشش داشته باشد تنها در یک‌سوم مال نافذ است بنا بر احتیاط واجب. و اگر بیمار نباشد و یا آن بیمارى سبب مرگ او نشود تصرفات او به‌طور کامل جایز است، مشروط بر اینکه در صورت بخشش آن را تحویل دهد.

وظیفه‌اش آن است كه دخالت نكند و او را به فرد آگاه‌تری هدايت نمايد.

اگر بدون آزمايش تشخيص بيمارى ممكن نيست بايد به سراغ آن برود، (مگر اينكه وقت كافى موجود نباشد)؛ و اگر بيمارى طبق موازين تشخيص داده‌شده و آزمايش براى اطمينان بيشتر است، وجوبى ندارد.

با پوشش مانعى ندارد.

در فرض مسئله حرام است.

درصورتی‌که مصلحت ايجاب كند اين كار لازم است.

تنها در موردى كه مصالح جامعه به خطر مىافتد لازم است آن را فاش كند و به مسئولين مربوطه اطّلاع دهد.

معمولاً در این‌گونه موارد راه سومى وجود دارد و آن اينكه با عبارات مناسبى از مريض و كسان او اجازه می‌گیرند و می‌توان مطلب را براى بعضى از كسان او، كه روحيه بهترى دارند، بيان كرد. بنابراين ضرورتى ندارد كه همه‌چیز را با صراحت بگويد.

فرقى باهم ندارد.

می‌توانید وصیت كنيد كه پس از شما اين كار را انجام دهند، ولى در حال حيات جايز نيست.

همان مقدار كه می‌تواند بگويد; مثلاً یک سبحان‌الله.