مسأله 154ـ اوّل: خوردن و آشاميدن چيز نجس حرام است و خورانيدن عين نجس، مانند مسکرات به اطفال نيز حرام مى باشد و بنابر احتياط واجب بايد از خورانيدن غذايى که نجس شده به اطفال نيز خوددارى کرد، امّا آنچه بر اثر نجس بودن دست خود آنها نجس مى شود، اشکال ندارد.
مسأله 103ـ هرگاه حيوان حلال گوشت را مطابق دستور شرع سر ببرند و خون آن به مقدار معمول بيرون آيد خونى که در بدنش باقى مى ماند پاک است، مگر اين که سر حيوان را در جاى بلند قرار دهند و خون به بدن حيوان بر گردد و اگر به علّت نفس کشيدن، خون برگردد نيز احتياط واجب، اجتناب است.
مسأله 106ـ خونى که از لثه يا جاى ديگر دهان بيرون مى آيد هرگاه در آب دهان حل شود و از بين برود پاک است و فرو بردن آب دهان نيز در اين صورت جايز است، ولى عمداً اين کار را نکند.
مسأله 104ـ کافی است خون موجود در تخم مرغ را بردارند و دور بریزند، و بقیّه پاک و حلال است. امّا اگر عمداً به هم بزنند تا مستهلک شود خوردن آن اشکال دارد.
مسأله 105ـ بهتر است از رگه هاى خونى كه در درون شير ديده مى شود و سپس مستهلك مى گردد پرهيز شود; هر چند محكوم به حرمت و نجاست نيست.
مسأله 107ـ هرگاه خون به واسطه کوبيده شدن زير پوست يا ناخن بميرد، اگر طورى باشد که ديگر به آن خون نگويند پاک است و اگر به آن خون بگويند مادام که زير پوست و ناخن است براى وضو و غسل نماز اشکال ندارد، امّا هرگاه سوراخ شود اگر ضرر و زحمت فوق العاده اى ندارد بايد آن را بيرون آورند و اگر زحمت زياد دارد بايد براى وضو و غسل اطراف آن را شست و پارچه اى روى آن بگذارد و روى پارچه دست تر بکشد و احتياطاً تيمّم هم بکند.
مسأله 161ـ دادن قرآن به دست کافر اگر موجب بى احترامى باشد حرام است و اگر اميد هدايت او برود، يا براى تبليغ اسلام باشد جايز، بلکه گاهى واجب است.
مسأله 119ـ هرگاه کسى ـ پناه بر خدا ـ به خدا، يا پيامبر(صلى الله عليه وآله) يا يکى از ائمّه معصومين(عليهم السلام) يا فاطمه زهرا(عليهم السلام) دشنام و ناسزا گويد يا عداوت داشته باشد، کافراست.
مسأله 136ـ نجس بودن چيزى از سه راه ثابت مى شود: اوّل آن که انسان يقين پيدا کند، ولى گمان حتّى گمان قوى کافى نيست; بنابراين، غذا خوردن در بعضى از اماکن عمومى که گاه انسان گمان قوى به نجس بودن آنها دارد جايز است، مگر آن که يقين به نجاست پيدا کند. دوم آن که «ذواليد» يعنى کسى که چيزى در اختيار اوست (مانند صاحب خانه و فروشنده و خدمتکار) خبر دهد که آن چيز نجس است. سوم دو نفر عادل و يا حتّى يک نفر گواهى دهد.
مسأله 79ـ رطوبتهايى که از انسان خارج مى شود غير از بول و منى بر چند قسم است: اوّل آبى که گاه بعد از بول بيرون مى آيد و کمى سفيد و چسبنده است و به آن «وَدْى» مى گويند، دوم آبى که هنگام ملاعبه و بازى کردن با همسر بيرون مى آيد و به آن «مَذْى» مى گويند، سوم آبى که گاه بعد از منى بيرون مى آيد و به آن «وَذْى» گويند، همه اين آبها در صورتى که مجرا آلوده به بول و منى نباشد، پاک است و وضو و غسل را هم باطل نمى کند.
مسأله 109ـ زردابه اى که گاه موقع خراشيدگى پوست يا در اطراف زخم پيدا مى شود چنانچه معلوم نباشد خون است يا با خون مخلوط شده، پاک است.
مسأله 108ـ اگر انسان نداند سياهى زير پوست، خون مرده است يا گوشت بر اثر کوبيده شدن به آن رنگ درآمده، پاک است.
