مسأله 136ـ نجس بودن چيزى از سه راه ثابت مى شود: اوّل آن که انسان يقين پيدا کند، ولى گمان حتّى گمان قوى کافى نيست; بنابراين، غذا خوردن در بعضى از اماکن عمومى که گاه انسان گمان قوى به نجس بودن آنها دارد جايز است، مگر آن که يقين به نجاست پيدا کند. دوم آن که «ذواليد» يعنى کسى که چيزى در اختيار اوست (مانند صاحب خانه و فروشنده و خدمتکار) خبر دهد که آن چيز نجس است. سوم دو نفر عادل و يا حتّى يک نفر گواهى دهد.
مسأله 137ـ هرگاه چيزى پاک بوده شک دارد نجس شده است يا نه، پاک است و اگر چيزى قبلاً نجس بوده شک دارد پاک شده يا نه، نجس است.
مسأله 137ـ هرگاه چيزى پاک بوده شک دارد نجس شده است يا نه، پاک است و اگر چيزى قبلاً نجس بوده شک دارد پاک شده يا نه، نجس است.
مسأله 138ـ هرگاه مى داند يکى از دو ظرف، يا دو لباس که هر دو قابل استفاده اوست نجس شده و نداند کدام است بايد از هر دو اجتناب کند، امّا اگر مثلاً نداند لباس خودش نجس شده، يا لباس شخص بيگانه اى که مورد استفاده او نيست، اجتناب لازم نمى باشد.
مسأله 139ـ افراد وسواسى نبايد به علم و يقين خود در طهارت و نجاست توجّه کنند، بلکه بايد ببينند افراد معمولى درچه مورد يقين به طهارت يانجاست پيدا مى کنند و به همان ترتيب عمل کنندوبراى ترک وسواس،بهترين راه، بى اعتنايى است.
مسأله 140ـ احتياط زياد از حد در مسأله طهارت و نجاست از نظر شرع کار پسنديده اى نيست، بلکه اگر سبب وسواس گردد اشکال دارد.
مسأله 141ـ هرگاه گمان کند چيزى نجس شده، تفحّص و جستجو و سؤال کردن لازم نيست و اگر جستجو موجب وسواس گردد، آن هم اشکال دارد.
مسأله 142ـ مستحبّ است علاوه بر رعايت مسائل مربوط به طهارت و نجاست، نظافت و پاکيزگى در بدن و لباس و خانه و مسکن و مرکب و تمام محيط زندگى رعايت شود ، همان گونه که پيغمبر اکرم(صلى الله عليه وآله) و ائمّه هدى(عليهم السلام) رعايت مى فرمودند.
