مسأله 361ـ اگر رطوبتى از انسان خارج شود و نداند منى است يا رطوبت ديگر، چنانچه همراه با «جستن» و «شهوت» بوده باشد آن رطوبت حکم منى دارد و اگر اين دو نشانه، يا يکى از آنها را نداشته باشد حکم منى ندارد، ولى در زن و مريض لازم نيست که با جستن بيرون آيد، بلکه اگر رطوبت هنگامى بيرون آيد که به اوج شهوت جنسى رسيده است، حکم منى دارد.
مسأله 362ـ غالباً بعد از بيرون آمدن منى بدن سست مى شود، ولى اين موضوع جزء شرايط قطعى و نشانه ها نيست.
مسأله 363ـ مستحبّ است بعد از بيرون آمدن منى بول کند تا ذرّات باقيمانده خارج شود و اگر نکند و بعد از غسل رطوبتى از او بيرون آيد که نداند منى است يا رطوبت ديگر، حکم منى دارد و بايد دوباره غسل کند.
مسأله 364ـ اگر انسان جماع کند و به اندازه ختنه گاه يا بيشتر داخل شود، مرد و زن هردو جُنُب مى شوند، خواه بالغ باشند يا نابالغ، منى بيرون آيد يانه. اين در صورتى است که جماع در قُبُل باشد و اگر در دُبُر باشد بنابر احتياط واجب بايد جمع کند بين غسل و وضو.
مسأله 365ـ اگر شک کند که به مقدار ختنه گاه داخل شده يا نه، غسل بر او واجب نيست.
مسأله 366ـ هرگاه نعوذ باللّه با حيوانى نزديکى کند و منى از او بيرون آيد، جُنُب مى شود و غسل کافى است، امّا اگر منى بيرون نيايد احتياط واجب آن است که براى نماز و مانند آن، هم غسل کند و هم وضو بگيرد، مگر اين که قبل از اين کار وضو داشته باشد که در اين صورت تنها غسل کافى است.
مسأله 367ـ هرگاه منى از جاى خود حرکت کند امّا از ريختن آن به بيرون جلوگيرى بعمل آورد، يا به علّت ديگر بيرون نيايد غسل واجب نيست، همچنين اگر شک کند که بيرون آمده يا نه.
مسأله 368ـ کسى که آب براى غسل کردن ندارد مى تواند با همسر خود نزديکى کند و تيمّم براى او کافى است، خواه بعد از داخل شدن وقت نماز باشد يا قبل از آن.
مسأله 369ـ هرگاه در لباس خود منى ببيند و يقين نمايد از خود اوست بايد غسل کند و نمازهايى را که يقين دارد با جنابت خوانده قضا نمايد، ولى آنچه را شک دارد لازم نيست قضا نمايد.
