مرکز پاسخگویی به احکام شرعی و مسائل فقهی

مسأله 515ـ مستحبّ است بعد از مرگ دهان ميّت را روى هم بگذارند که باز نماند، چشمها و چانه ميّت را ببندند، دست و پاى او را صاف کرده و پارچه اى روى او بيندازند، براى تشييع جنازه او مؤمنين را خبر کنند، تا وقتى از محل مردن حرکت نداده اند رو به قبله باشد و در دفن او عجله نمايند، ولى اگر يقين به مرگ او ندارند، بايد صبر کنند تا کاملاً معلوم شود.

مسأله 516ـ اگر ميّت زن حامله باشد و هنوز بچّه در شکم او زنده است و يا احتمال زنده بودن او را بدهند، بايد پهلوى چپ او را بشکافند و طفل را بيرون آورند، سپس پهلو را بدوزند و چنانچه دسترسى به اهل اطّلاع بوده باشد اين کار را زير نظر آنها انجام دهند.

مسأله 517ـ غسل و کفن و نماز و دفن ميّت مسلمان واجب کفائى است يعنى، اگر بعضى انجام دهند، از ديگران ساقط مى شود چنانچه هيچ کس انجام ندهد، همه معصيت کرده اند و در اين مسأله تفاوتى ميان فرقه هاى مختلف مسلمانان نيست.

مسأله 518ـ هرگاه کسى مشغول وظايف بالا شود بر ديگران واجب نيست اقدام نمايند، امّا اگر عمل خود را نيمه کاره بگذارد بايد ديگران تمام کنند و هرگاه شک کند کسى اقدام به کارهاى ميّت کرده است يا نه، بايد خودش اقدام کند.

مسأله 519ـ هرگاه کسى اقدام به غسل يا کفن و نماز و دفن ميّت کرده و ندانيم صحيح به جا آورده يا باطل، بايد بگوييم صحيح بوده، امّا اگر يقين داريم باطل انجام داده است بايد دوباره انجام دهيم.

مسأله 520ـ براى غسل و کفن و نماز و دفن ميّت بايد از ولىّ او اجازه بگيرند، شوهر نسبت به زن خود از همه اَوْلى است، سپس کسانى که از ميّت ارث مى برند به ترتيبى که در ارث بيان شده ولايت بر ميّت دارند و چنانچه در يک طبقه وارث مرد و زن باشند، احتياط اين است از هر دو اجازه بگيرند.

مسأله 521ـ اگر کسى بگويد من وصى يا ولىّ ميّت هستم، يا ولىّ ميّت به من اجازه داده که اعمال او را انجام دهم و بدن ميّت در اختيار اوست، انجام کارهاى ميّت بايد با اجازه او باشد.

مسأله 522ـ هرگاه ميّت براى کارهاى خود شخص ديگرى غير از ولى را معيّن کند، مثلاً وصيّت کند فلان شخص بر من نماز بخواند، واجب است به آن عمل شود و احتياط مستحب آن است که از ولى هم اجازه بگيرد، امّا کسى که ميّت، او را براى انجام اين کارها معيّن کرده واجب نيست اين وصيّت را قبول کند، اگرچه قبول بهتر است و اگر قبول کرد بايد به آن عمل کند.

مسأله 523ـ هرگاه بداند ولى راضى است، امّا صريحاً با زبان اجازه نداده است، همين اندازه که اجازه او از ظاهر حال نمايان باشد کافى است.