مسأله 871ـ اوّلين جزء نماز «اَللّهُ اَکْبَرُ» است که آن را «تکبيرة الاحرام» مى گويند و ترک آن خواه از روى عمد باشد يا سهو نماز را باطل مى کند، امّا اضافه کردن آن (يعنى به جاى يک اَللّهُ اَکْبَرُ مثلاً دو مرتبه اَللّهُ اَکْبَرُ بگويد) اگر عمدى باشد موجب باطل شدن نماز است.
مسأله 872ـ «اَللّهُ اَکْبَرُ» مانند ساير ذکرهاى نماز و حمد و سوره بايد به عربى صحيح گفته شود و عربى غلط يا ترجمه آن کافى نيست.
مسأله 873ـ بايد موقع گفتن تکبيرة الاحرام بدن آرام باشد و اگر در حالى که مثلاً قدم بر مى دارد اَللّهُ اَکْبَرُ بگويد باطل است و چنانچه سهواً بگويد احتياط واجب آن است کارى کند که نماز باطل شود (مثلاً صورت را به طرف پشت قبله کند) و دوباره تکبير بگويد.
مسأله 874ـ تکبير و حمد و سوره و ساير ذکرهاى نماز را بايد طورى بخواند که اگر مانعى در کار نباشد حدّاقل خودش آن را بشنود.
مسأله 875ـ کسانى که به خاطر بيمارى يا لال بودن نمى توانند تکبير را درست بگويند بايد هر طورى مى توانند بگويند و اگر هيچ نمى توانند بگويند احتياط واجب آن است که اشاره کنند و با زبانى که در ميان افراد کر و لال متعارف است آن را ادا نمايند و در قلب خود نيز بگذرانند.
مسأله 876ـ مستحبّ است بعد از تکبيرة الاحرام به قصد رجاء اين دعا را بخوانند: «يا مُحْسِنُ قَدْ اَتاکَ الْمُسىءُ وَ قَدْ أَمَرْتَ الْمـُحْسِنَ اَنْ يَتَجاوَزَ عَنِ الْمُسيئِ اَنتَ الْمـُحْسِنُ وَ أَنَا الْمُسيئُ بِحَقِّ مُحَمَّد وَ آلِ مُحَمَّد صَلِّ عَلَى مُحَمَّد وَ آلِ مُحَمَّد وَ تَجاوَزْ عَنْ قَبِيحِ ما تَعْلَمُ مِنّى. يعنى: «اى خداى نيکوکار! بنده گنهکارت به در خانه تو آمده است تو امر کرده اى که نکوکار از گنهکار بگذرد،تو نيکو کارى و من گنهکارم، به حقّ محمّد و آل محمّد رحمتت را بر محمّد و آل محمّد بفرست و از کارهاى زشتى که مى دانى از من سرزده بگذر!»
مسأله 877ـ مستحبّ است در موقع گفتن تکبيرة الاحرام و ساير تکبيرهاى نماز دستها را تا مقابل گوش بالاببرد.
مسأله 878ـ هرگاه شک کند که تکبيرة الاحرام را گفته يا نه، چنانچه مشغول خواندن حمد شده است به شک خود اعتنا نکند واگر چيزى نخوانده بايد تکبير را بگويد و هرگاه مى داند تکبيرة الاحرام را گفته امّا شک دارد که صحيح گفته است يا نه، اگر اين شک بعد از گفتن تکبير پيدا شود اعتنا نکند.
