مسأله 864ـ ارکان نماز پنج چيز است: اوّل نيّت. دوم تکبيرة الاحرام. سوم قيام در موقع گفتن تکبيرة الاحرام و قيام متّصل به رکوع، يعنى ايستادن پيش از رکوع. چهارم رکوع. پنجم دو سجده (البتّه در نيّت زيادى تصوّر نمى شود و زيادى تکبيرة الاحرام نيز اگر از روى سهو باشد نماز را باطل نمى کند، هرچند احتياط مستحب آن است که آن را اعاده کند).
مسأله 865ـ نماز را بايد به قصد قربت يعنى براى اطاعت فرمان خدا انجام داد و لازم نيست نيّت را به زبان آورد و يا در اوّل نماز از قلب بگذراند، همين اندازه که اگر سؤال کنند چه مى کنى، بتواند جواب دهد که براى خدا نماز مى خوانم کافى است.
مسأله 866ـ در موقع نيّت بايد قصد کند که نماز ظهر مى خواند يا عصر يا نمازهاى ديگر و اگر فقط نيّت کند چهار رکعت نماز مى خوانم کافى نيست، بلکه نمازى را که مى خواند بايد در نيّت خود معيّن کند و احتياط واجب آن است که قضا و ادا بودن آن را نيز معيّن نمايد.
مسأله 867ـ نيّت بايد تا آخر نماز ادامه داشته باشد و اگر طورى غافل شود که نداند چه مى کند نمازش باطل است.
مسأله 869ـ اگر قسمتى از نماز را به قصد ريا انجام دهد نماز باطل است، خواه قسمت واجب باشد مثل حمد و سوره، يا مستحب مانند قنوت، بنابراحتياط واجب.
مسأله 870ـ هرگاه اصل نماز را براى خدا مى خواند، ولى به قصد ريا آن را در مسجد يا در اوّل وقت يا با جماعت انجام مى دهد نمازش باطل است، ولى اگر براى ريا نيست بلکه نماز خواندن در اوّل وقت يا در مسجد براى او راحت تر است اشکالى ندارد.
مسأله 871ـ اوّلين جزء نماز «اَللّهُ اَکْبَرُ» است که آن را «تکبيرة الاحرام» مى گويند و ترک آن خواه از روى عمد باشد يا سهو نماز را باطل مى کند، امّا اضافه کردن آن (يعنى به جاى يک اَللّهُ اَکْبَرُ مثلاً دو مرتبه اَللّهُ اَکْبَرُ بگويد) اگر عمدى باشد موجب باطل شدن نماز است.
مسأله 872ـ «اَللّهُ اَکْبَرُ» مانند ساير ذکرهاى نماز و حمد و سوره بايد به عربى صحيح گفته شود و عربى غلط يا ترجمه آن کافى نيست.
مسأله 873ـ بايد موقع گفتن تکبيرة الاحرام بدن آرام باشد و اگر در حالى که مثلاً قدم بر مى دارد اَللّهُ اَکْبَرُ بگويد باطل است و چنانچه سهواً بگويد احتياط واجب آن است کارى کند که نماز باطل شود (مثلاً صورت را به طرف پشت قبله کند) و دوباره تکبير بگويد.
مسأله 874ـ تکبير و حمد و سوره و ساير ذکرهاى نماز را بايد طورى بخواند که اگر مانعى در کار نباشد حدّاقل خودش آن را بشنود.
مسأله 875ـ کسانى که به خاطر بيمارى يا لال بودن نمى توانند تکبير را درست بگويند بايد هر طورى مى توانند بگويند و اگر هيچ نمى توانند بگويند احتياط واجب آن است که اشاره کنند و با زبانى که در ميان افراد کر و لال متعارف است آن را ادا نمايند و در قلب خود نيز بگذرانند.
