مرکز پاسخگویی به احکام شرعی و مسائل فقهی

در عاریه شخص عاریه گیرنده حق تصرف و استفاده دارد اما در امانت تنها باید آن را نگهدارد و تصرف نکند.

عاريه را به دو صورت مى‏توان انجام داد نخست اين‏كه براى آن صيغه فارسى يا عربى بخواند، مثلاً بگويد: «من اين مال را به تو عاريه مى‏دهم» و او هم قبول كند؛ ديگر اين‏كه بدون خواندن صيغه، مال موردنظر را به‌قصد عاريه در اختيار ديگرى بگذارد، او هم به آن قصد بگيرد.

درصورتی‌که میت در آن دفن شده است قابل پس گرفتن نیست.

ارکان عاریه سه چیز است: 1- عاریه دهنده را «معیر» می‌گویند، 2- عاریه گیرنده را «مستعیر» می‌گویند 3- مال عاریه داده‌شده را «عین مُستعاره» می‌گویند.

هرگاه انسان مال خود را در اختيار ديگرى بگذارد كه از آن استفاده كند و چيزى هم از او نگيرد، آن را «عاريه» گويند.

عاریه نیز مثل ودیعه عقدی جایز است که هرکدام از معیر و مستعیر هر وقت خواست می‌تواند مال را پس بگیرد یا پس بدهد.

احتیاط آن است که در طلا و نقره نمی‌توان شرط عدم ضمان نمود.

مالك مى‏تواند عوض مال را از عاریه گیرنده بگيرد و اگر به او دسترسى پيدا نكند از كسى كه مال را غصب كرده مطالبه كند و همچنين عوض استفاده‏هايى را كه عاريه كننده برده بايد بدهد.

قول مالک که می‌گوید اجاره بوده است با قسم ثابت می‌شود.

هرگاه چيزى را كه عاريه كرده با اجازه صاحب آن به ديگرى عاريه دهد، چنانچه عاريه كننده اوّل بميرد يا ديوانه شود و صاحب اصلى زنده باشد عاريه دوم باطل نمى‏شود.

درصورتی‌که شرط کرده باید به‌شرط عمل کند.

در ادعای عدم رد به مالک قول مالک مقدم است با یمین او.