هرگاه در اثناء طواف بيمارى شديدى به او دست دهد كه قادر بر اتمام طواف نباشد طواف را قطع مى‌كند و پس از بهبودى اگر نصف طواف (سه شوط و نیم) را انجام داده، باقيمانده را بجا مى‌آورد و اگر كمتر از آن بوده، طواف را از سر مى‌گيرد و اگر بيمارى ادامه يافت و نتوانست شخصاً طواف كند، او را طواف مى‌دهند و اگر به اين صورت نيز نتوانست طواف كند، نايب مى‌گيرد.
اگر خون قطع نمی‌شود و جنبه ضرورت دارد جایز است؛ امّا احتیاط واجب آن است که اگر ممکن است درمان کنند.
اگر وضع بيمارى روانى او و همچنين در صد احتمال نجات با جرّاحى در حدّى است كه عقلا چنين اقدامى را معقول و منطقى می‌دانند شرعاً اشكالى ندارد. در ضمن بايد شخص نامبرده (اگر قدرت تشخيص دارد) يا ولی او (در صورت عدم قدرت تشخيص بيمار) با اين كار موافقت كند.
پزشك يا تيم پزشكى حق ندارند به زندگى بيمار خاتمه دهند يا ابزار خودكشى را در اختيار او قرار دهند؛ ولى می‌توانند از ادامه معالجه چنين بيمارى خوددارى كنند.
پزشك در اين صورت گناه بزرگى مرتكب شده است.
درصورتی‌که بدن مستقيماً تماس پيدا نكند، براى نيازهاى پزشكى اشكالى ندارد.
در صورتی که در زمان حیات بدون اجازه بردارند شرعا جایز نیست و بعد از فوت اگر تجهیزات گران قیمتی باشد می توانند بردارند و تعلق به ورثه دارد و اگر چیزی بردارند که موجب مرگ شخص شود حکم قصاص جاری می شود و در فرض مذکور بدن و قبر حرز محسوب می شوند.
موارد مختلف است; گاه مشكل طبيب مهم‌تر است و گاه مشكل بيمار.
خریدوفروش اشیاى نجس در صورتى حرام است که فایده حلالى نداشته باشد و در حال حاضر که خون براى نجات جان بیماران مصرف میشود و داراى منافع حلالى است، خریدوفروش آن مانعى ندارد.
