مرکز پاسخگویی به احکام شرعی و مسائل فقهی

از هر طریقى علم یا اطمینان حاصل شود کافى است و در صورت تعارض مخیّر هستید.‌

یعنی سؤال از فتوا کردن و طلب فتوا نمودن‌

در بلوغ سنّ خاصی معتبر است و باید از طرق معتبر اثبات شود. البتّه بلوغ علائم دیگرى نیز دارد.

منظور از اهل خبره، علماى درجه‌دو و سه حوزه‌های علمیّه و شهرهاست که با مبانى فقهى آشنایى دارند.‌

یعنی یا باید آن را ترک کنید یا به فتوای مجتهد دیگری که هم‌ردیف مراجع تقلید محسوب می‌شود عمل کنید.‌

درصورتی‌که برای خودش انجام دهد و اسراف محسوب شود عدالت او از بین می‌رود و ادامه تقلید از او جایز نیست اما اگر برای اماکن عمومی است و مجلل بودن در حد مطلوب و باعث آبرومندی شیعه و مسلمین شود کار خوبی است.

شما باید مطابق فتواى مرجع تقلیدتان عمل کنید؛ ولى بهتر است در مسائل خانوادگى طرفین توافق نمایند.‌

احتیاط اگر همراه با فتوا باشد مستحب است و اگر بدون آن باشد واجب است.‌

در بلوغ سنّ خاصّى معتبر است، و باید از طرق معتبر اثبات شود. البتّه بلوغ علائم دیگرى نیز دارد.

مرجعیت به‌عنوان نیابت خاصه یا اجازه خصوصی از طرف پیامبر (ص) یا امام (ع) از زمان خود پیامبر (ص) و ائمه (ع) شروع‌شده است و به‌عنوان نیابت عامه (اجازه عمومی) از زمان غیبت امام زمان (عج) شروع‌شده است.‌

دستورهاى عملى اسلام که وظیفه انسان‌ها را، نسبت به کارهایى که باید انجام دهند و یا از آن دورى جویند مشخص می‌کند، «احکام» نام دارد.‌ هر کارى که انسان انجام می‌دهد، در اسلام داراى حکم خاصی است، احکامى که تکلیف ما را نسبت به کارها مشخص می‌کند پنج قسم است:‌ 1. واجب; کارى است که انجام آن لازم می‌باشد و ترک آن عذاب دارد; مانند نماز، روزه و...‌ 2. حرام; کارى است که ترک آن لازم و انجامش عذاب دارد; مانند دروغ، ظلم و... .‌ 3. مستحب; به کارى گویند که انجامش نیکوست و ثواب دارد; ولى ترک آن عذاب ندارد; مانند سلام کردن و صدقه دادن.‌ 4. مکروه; کارى است که ترک آن نیکو می‌باشد و ثواب دارد; ولى انجامش عذاب ندارد; مانند فوت کردن به غذا و خوردن غذاى داغ.‌ 5. مباح; به کارى گویند که انجام و ترک آن مساوى است، نه عذابى دارد و نه ثوابى; مانند راه رفتن و نشستن.‌